آدم لئیم  

عربى بدوى (1) گرسنه از بادیه برآمد، بر لب آبى رسید دید که عربى دیگر انبان پر گوشت از پشت باز کرده و سر آن بگشاده و پاره پاره نان و گوشت بیرون مى آورد و مى خورد. بدوى آمد در برابر وى بنشست .

عرب در اثناى چیز خوردن سر برآورد و عربى را در برابر خود نشسته دید. گفت : یا اخى ! از کجا مى آئى ؟ گفت : از قبیله تو.

گفت : بر منازل من گذر کردى ؟

گفت : بلى بسى معمور و آبادان دیدم .

عرب مبتهج شد و گفت : سگ مرا که بقاع نام دارد دیدى ؟

گفت : رمه تو را عجب پاسبانى مى کند که از یک میل راه گرگ را مجال آن نیست که پیراهن آن رمه گردد.

گفت : پسرم خالد را دیدى ؟

گفت : در مکتب پهلوى معلم نشسته بود و به آواز بلند قرآن مى خواند.

گفت : مادر خالد را دیدى ؟

گفت : بخ بخ (2) مثل او در تمام حى (3) زنى نیست که به کمال عفت و طهارت و غایت عصمت و خدارت (4)

گفت : شتر آبکش مرا دیدى ؟

گفت : بغایت فربه و تازه بود، چنانکه پشتش به کوهان برابر شده بود.

گفت : قصر مرا دیدى ؟

گفت : ایوان او سر به کیوان رسانیده بود، و من هرگز عالى تر از آن بنائى ندیده ام .

عرب چون احوال خانمان معلوم کرد و دانست که هیچ مکروهى نیست به فراغت نان و گوشت خوردن گرفت ، و بدوى را هیچ نداد و بعد از آنکه سیر بخورد، سر انبان محکم ببست .

بدوى دید که خوشامد گفتن او نتیجه نبخشید ملول شد. در این محل سگى آنجا رسید. صاحب انبان استخوانى که از گوشت مانده بود، پیش او انداخت و برخاست تا انبان به پشت بر کشد و برود.

بدوى بى طاقت شد و گفت : اگر سگ تو بقاع زنده مى بود، راست به این سگ مى مانست .

عرب گفت : مگر بقاع من مرده است ؟

گفت : بلى ، در پیش من مرد، بقاى عمر تو باد!

پرسید: که سبب آن چه بود؟

گفت : از بسکه شش شتر آبکش تو بخورد کور شد، بعد از آن بمرد.

عرب گفت : شتر آبکش مرا چه آفت رسیده بود که بمرد؟

گفت : او را در تعزیت مادر خالد کشتند.

عرب گفت : مگر مادر خالد بمرد؟

گفت : بلى .

عرب گفت : سبب مردن او چه بود؟

گفت : از بسکه نوحه مى کرد و سر بر گور خالد مى کوفت مغزش خلل یافت .

گفت : مرگ خالد بمرد؟

گفت : بلى

گفت : سبب مردن او چه بود؟

گفت : قصرى و ایوانى که ساخته بودى به زلزله فرود آمد، و خالد در زیر آن بماند.

عرب که این اخبار موحشه استماع نمود، انبان نان و گوشت به صحرا افکند، و با واویلاه ، و اثبوراه ، راه بادیه گرفت .

بدوى انبان را بربود و فرار نمود و به گوشه اى رفت و بقیه نان و گوشت را بخورد، و به جاى دعاى طعام گفت : لا ارغم الله الاانف اللام . یعنى : خاک آلوده مگر دانا و خداى مگر بینى لئیمان را(5).

******

پاورقی:1- بیابانى .

  2- به به .

  3- محله .

  4- پرده نشین .

  5- لطائف الطوائف ، فخرالدین على صفى ، ص 147.

داستان هاى ما جلد اول - مؤ لف : على دوانى