هجران غیبت

روزگار غیبت، دوران ظلمت و محرومیّت است برای تمام آن‏هایی که امام‏علیه السلام از آنان غائب است یا به سخن دیگر، اینان از او مهجورند.

اگر نیکو بنگریم و بیندیشیم و در برکات و آثار وجودی امام علیه السلام تأمّل نمائیم، خواهیم دریافت که دوران غیبت چه دوران رنج‏بار و طاقت‏فرسایی است! خود امام عصر علیه السلام در دعای شریف افتتاح زبان شِکوِه به محضر خداوند می‏گشاید و از نکبت‏ها وسیه‏روزی‏ها و تیره‏بختی‏های مردمان آن عصر، شکایت می‏کند.

با مراجعه به روایات بس فراوان در باب غیبت امام زمان علیه السلام و تدبّر در آن‏ها، این نکته حاصل می‏گردد که ائمّه ما علیهم السلام، نگران مصائب عصر غیبت و ابتلائات دوستان و شیعیانشان بوده‏اند. به عنوان نمونه، حضرت رضا علیه السلام در بیان شیوایی، از حیرت و سرگردانی مؤمنان در آن عصر چنین یاد می‏فرمایند :

«وکَمْ مِنْ مُؤْمِنٍ مُتَأسّفٍ حَیْرانَ حَزینٍ عِنْدَ فِقْدانِ الْماءِ المَعین!» [1] .

چه بسیار مؤمن دل سوخته‏ای که در فقدان آب گوارا در حیرت و حزن به سر می‏برد!

آن حضرت محرومیت زمان مستوری را چنین به تصویر می‏کشد که - مؤمنان چون تشنگانی که از جرعه‏ای آب گوارا منع می‏شوند - در وادی حرمان به سر خواهند برد ؛ آن آبی که برای همگان است و ضروری‏ترین مادّه حیات... و به راستی، امام زمان علیه السلام چنین است و دوران غیبت چنان.

کوتاه سخن آن که غیبت امام عصر علیه السلام دوری از تجلّی تمام خوبی‏هاست و در پرده بودن تمام روشنایی‏ها.

آری، شب سرد غیبت، هنگامه به چاه افتادن‏هاست ؛

گاه لرزیدن‏ها و ترسیدن‏هاست ؛

بحبوحه گریستن‏ها و نالیدن‏هاست.

عصر غیبت، عصر محرومیّت از چشمه گوارای ولایت است و دوران پرده‏نشینی یار و محجوبیِ جمال و کمال او. روزگار غیبت امام علیه السلام، هنگامه دوری از چشمه‏سار معرفت و زُلال هدایت حضرت اوست.

همان‏گونه که خود در پس پرده غیبت نشسته است و مردمان، از دیدار او محروم‏اند، صفات حُسنش نیز محجوب است ؛ آن چه از تشعشع خُلق و خُوی او دیده می‏شود از پس ابر سیاهی است که بر چهره آفتاب افتاده و تابشی است از میان روزنه‏های پرده هجران و چه زیباست آن لحظه که این پرده برافتد و « أشْرَقَتِ الأرْضُ بِنُورِ رَبِّهَا » [2] معنی شود!(3)

******

پاورقی1-عیون اخبارالرضا،ج2،ص6

2-زمر69

3-آفتاب درنگاه خورشید-مرتضی طاهری