شعر جانسوز
دعبل بن علی خُزاعی، شاعر نامدار شیعی، میگوید: قصیدهای را برای مولایم امام رضا علیه السلام سرودم، که یک بیت مشهور آن این بود :
مَدارسُ آیاتٍ خَلَتْ مِنْ تِلاوةٍ
ومَنْزِلُ وَحْیٍ مُقْفِرُ العَرَصَاتِ
جایگاههای تدریس آیات قرآن (بعد از رحلت پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم) خالی گردید، و مقام نزول وحی تهی ماند.
در شعرم به این ابیات رسیدم :
خُروجَ إمامٍ لا مَحالَةَ خارِجٌ
یَقُومُ عَلَی اسمِ اللَّهِ والبَرَکاتِ
یُمَیِّزُ فینا کُلَّ حَقٍّ وباطِلٍ
ویَجْزی عَلَی النَّعْماءِ والنَّقِمَاتِ
- قیام و ظهور حضرت مهدی علیه السلام حتمی است و با نام خداوند - تبارک و تعالی - و برکات او قیام میکند.
- او در میان ما هر حقّ و باطلی را از هم جدا میکند و مردم را بر نعمتها و نقمتها پاداش و کیفر میدهد.
وقتی این دو بیت را خواندم، امام رضا علیه السلام گریستند سپس سر برداشتند و فرمودند :
«یا خُزاعیُّ! نَطَقَ رُوحُ القُدُسِ علی لِسانِکَ بِهذَین البَیْتَین». [1] .
ای خزاعی! روح القُدُس این دو بیت را بر زبان تو جاری کرد.
******
[1] بحارالانوار، ج51، ص154، ح4.
3-آفتاب درنگاه خورشید-مرتضی طاهری
