همسفر با دشمن - قطره ای ازدریا

»» همسفر با دشمن

الیاس، امیر و سالار سپاه نیشابور بود . در قرن چهارم، نیشابور از بزرگ‏ترین و مهم‏ترین، شهرهاى ایران به شمار مى‏آمد . منصب سپه سالارى در آن شهر و در آن قرون، بسیار مهم و عالى بود .
روزى الیاس نزد عارف بزرگ و همشهرى خود، ابوعلى دقاق آمد .پیش او دو زانو نشست و او را بسى احترام کرد . سپس از ابوعلى خواست که او را پندى دهد.
ابوعلى دقاق گفت: تو را پند نمى‏دهم؛ اما از تو سؤالى دارم که مى‏خواهم آن را پاسخ درست گویى .
الیاس گفت: بپرس تا پاسخ گویم .
دقاق، چشم در چشم الیاس دوخت و گفت: ((مى خواهم بدانم که تو زر و مال را بیش‏تر دوست دارى یا دشمنت را؟ ))
الیاس از این سؤال به شگفت آمد . بى‏درنگ گفت: (( سیم و زر را دوست‏تر دارم .))
ابوعلى، قدرى در خود فرو رفت . سپس سر برداشت و گفت: ((اگر چنین است که تو مى‏گویى، پس چرا آن را که دوست‏تر دارى (زر) این جا مى‏گذارى و با خود نمى‏برى؛ اما آن را که هیچ دوست ندارى و خصم تو است، با خویشتن مى‏برى؟!))
الیاس، از این سخن تکانى خورد و چشمانش پر از اشک شد . لختى گذشت؛ به خود آمد و به دقاق گفت:
((مرا پندى نیکو دادى و از خواب غفلت، بیدار کردى . خداوند به تو خیر دهد که مرا به راه خیر راه نمودى . ))(1)

******

پاورقی:1- برگرفته از: خواجه نظام الملک، سیاست نامه، ص 64 و غزالى، نصیحة الملوک، ص 97 . مراد ابوعلى دقاق از ((زر)) همه امور و امکانات دنیوى است که انسان به داشتن آن‏ها میل دارد؛ اما نمى‏تواند از آن‏ها در آخرت سودى ببرد. و منظور وى از ((خصم)) که دوست داشتنى نیست، ((گناه )) است که هر چند خصم انسان و دشمن سعادت او است، اما آدمى مجبور است که او را با خود به همه جا ببرد و تا همیشه همراه او باشد . بدین رو عارف از امیر مى‏پرسد که چرا آن را که دشمن تو است با خود تا قیامت همراه مى‏کنى؛ اما زر و سیم را که دوست مى‏دارى، در همین دنیا مى‏گذارى و مى‏روى!

حکایت پارسایان : رضا بابایى

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » صادق ( دوشنبه 93/10/29 :: ساعت 11:14 صبح )