بانگ رحیل

از اینان مباش!

خداوند رحمان به آدمى مى فرماید:

یَابْنَ آدَمَ!

لا تَکُنْ مِمَّنْ:

1. یَطْلُبُ التَّوْبَةَ بِطُولِ الاَْ مَلِ.

2. وَیَرْجُوا الا ْخِرَةَ بَغَیْرِ عَمَل.

3. یَقُولُ قَوْلَ الزّاهِدینَ وَ یَعْمَلُ عَمَلَ الْمُنافِقینَ.

4. إِنْ أُعْطىَ لا یَقْنَعُ.

5. وَإِنْ مُنِعَ لا یَصْبِرُ.

6. یَأْمُرُ بِالْخَیْرِ وَلا یَفْعَلُهُ.

7. وَیَنْهى عَنِ الشَّرِّ وَلا یُنْهَى عَنْهُ.

8. یُحِبُّ الصّالِحینَ وَلَیْسَ مِنْهُمْ.

9. ویُبْغِضُ الْمُنافِقینَ وَ هُوَ مِنْهُمْ.

اى فرزندآدم!

از کسانى مباش که :

1. با درازى آرزو، خواهان توبه اند.

2. و بدون عمل، امید به آخرت دارند.

3. زاهدانه سخن مى گویند و منافقانه عمل مى کنند.

4. اگر[از دارایی هاى دنیا هرچه] به آنان داده شود، قانع نمى شوند.

5. و اگر به آنان داده نشود [و درتنگنا قرارگیرند] صبر،پیشه نمى کنند.

6. به نیکى فرمان مى دهند و[ امّا] خود به آن عمل نمى کنند.

7. و از بدى نهى مى کنند، و خود از آن دورى نمى جویند.

8. و صالحان را دوست مى دارند و[امّا] خود، از آنان نیستند.

9. و منافقان را دشمن مى دارند، و حال آن که خود، از آنانند!

از نکوهیده ترین اوصاف آدمیان، «قولِ بى عمل»است. گفتار بى کردار، بیانگر نوعى «نفاق» در اعماق جان است. این شیوه مزوّرانه، آثارى مخرّب در روان آدمى برجاى مى نهد، زیرا رفتارى این گونه، پیش و بیش از آن که «دیگرفریبى» باشد، «خودْفریبى» است و خودفریبى، نفاق با خویشتن است.

روان انسان، لطیف و حسّاس است و زمینه تأثیرپذیرى آن، بسیار مساعد است. وقتى ضمیر آدمى مى فهمد که صاحب ضمیر، دارد بر سر خود کلاه مى گذارد، احساس شرمندگى و حقارت مى کند و دچار افسردگى و پژمردگى مى شود.

در روایات اسلامى آمده است:

«مَنْ کانَ ظاهِرُهُ أَرْجَح مِنْ باطِنِه فَهُوَ مُنافِقٌ:

کسى که ظاهرش پسندیده تر از باطنش باشد، منافق است»!

پارسایانی که روى در مخلوق و پشت بر قبله مى کنند نماز!

البته این بدان معنا نیست که آدمیان، پلیدی هاى پنهانشان را آشکار سازند، بلکه به این مفهوم است که درون خویشتن را تطهیر کنند و همانسان که ظاهر خود را زیبا و پسندیده جلوه مى دهند، جان خویش را نیز با اوصاف ستوده بیارایند.

******

از اوج آسمان – على اکبرمظاهرى