بانگ رحیل

ارادت و رحمت

خداوند به آدمى مى فرماید:

یَابْنَ آدَمَ!

1. تُریدُ وَ اُریدُ وَ لا یَکُونُ إِلاّ ما أُریدُ.

2. فَمَنْ قَصَدَنی، عَرَفَنی،

3. وَ مَن عَرَفَنی، أَرادَنی،

4. وَ مَنْ أَرادَنی، طَلَبَنی،

5. وَ مَنْ طَلَبَنی، وَجَدَنی،

6. وَ مَنْ وَجَدَنْی، خَدَمَنی،

7. وَ مَنْ خَدَمَنی، ذَکَرَنی،

8. وَ مَنْ ذَکَرَنی، ذَکَرْتُهُ بِرَحْمَتی.

اى فرزند آدم!

1. تو اراده مى کنى و من نیز اراده مى کنم، و [امّا] تحقّق نمى یابد، مگر آنچه من اراده مى کنم.

2. پس، کسى که مرا قصد کند [و مقصودش من باشم] مرا مى شناسد و به من معرفت مى یابد.

3. و کسى که مرا بشناسد، مرا اراده مى کند [و تنها خواسته او، من مى شوم].

4. و آن که مرا بخواهد، مرا مى طلبد [و در پى یافتنم بر مى آید].

5. و آن که مرا بطلبد، مى یابدم.

6. و آن که مرا بیابد، خدمتم مى کند.

7. و آن که مرا خدمت کند، یادم مى کند [ و ذکر و یادم با جانش درمى آمیزد].

8. و کسى که مرا یادکند، من ـ نیز ـ با رحمت خویش، او را یادمى کنم.

خداوند، دستیافتنى است. رابطه انسان و خداى رحمان، رابطه اى نزدیک و صمیمى است. خداوند، از رگ گردن انسان و حتى از خود او به او، نزدیکتر است.

کى رفته اى ز دل که تمنّا کنم تو را؟!**کى بوده اى نهفته که پیدا کنم تو را؟!

غیبت نکرده اى که شوم طالب حضور**پنهان نگشته اى که هویدا کنم تو را

با صد هزار جلوه برون آمدى که من **با صدهزار دیده تماشا کنم تو را

میان آدمیان و خداى سبحان، حائل و مانعى نیست «میان عاشق و معشوق، هیچ حائل نیست.» بلى! گاهى آدمى، میان خود و خداوند، پرده مى افکند و فاصله مى اندازد و مسافت بین خویشتن و پروردگار را بعید مى گرداند و راه وصول به کوى محبوب را دور و دشوار مى سازد; «تو خود حجاب خودى حافظ، از میان برخیز!»

رذیلت هاى اخلاقى و هواهاى نفسانى و گناهان و تبه کاریها، غباربرانگیز و فتنه خیز; اینها راه روشن و هموارِ وصول به مقصود را تار و ناهموار مى سازند و رابطه صمیمى عابد و معبود را تیره مى گردانند.

ارادتى خالصانه، عزمى جزم، معرفتى آگاهانه، کوششى مجدّانه، خدمتى صادقانه، پرستش و ذکر و یادى عابدانه و عبادتى عارفانه، آدمى را به مقصد مى رساند و رحمت و رأفت پروردگار رحیم و رئوف را بر جان انسان فرو مى بارد.

به فرموده امام عارفان و عابدان، حضرت سجّاد(علیه السلام):

«وَأَنَّ الرّاحِلَ إِلَیْکَ قَریبُ الْمَسافَةِ :

رهپوى به سوى تو، راهش نزدیک است».

و آن گاه است که اُنس و جذْبه و صفا و لذّتى دست مى دهد که انسان، آن را با تمامى جهان مبادله نمى کند:

آرى!

طفیل هستى عشقند آدمى و پرى **ارادتى بنما تا سعادتى ببرى

******

از اوج آسمان – على اکبرمظاهرى