بانگ رحیل

یاد کردى دوسویه

خداوند به آدمى مى فرماید:

یَابْنَ آدَمَ!

1. اُذْکُرْنی تَذَلُّ، أَذْکُرْکَ تَفْضُّ.

2. اُذْکُرْنی بِمُجاهَدَة، أَذْکُرْکَ بِمُشاهَدَة.

3. اُذْکُرْنی فی فَوْقِ الاَْرْضِ، اَذْکُرْکَ تَحْتَ الاَْرْضِ.

4. اُذْکُرْنی فِی النِّعْمَةِ وَالصِّحَّةِ، أَذْکُرْکَ فِی الشِّدَّةِ وَالْوَحْدَةِ.

5. اُذْکُرْنی بِالطّاعَةِ، أَذْکُرْکَ بِالْمَغْفِرَةِ.

6. اُذْکُرْنی فِی الصِّحَّةِ وَالْغِناءِ، أَذْکُرْکَ فِی الْفَقْرِ وَالْعَناءِ.

7. اُذْکُرْنی بِالصِّدْقِ وَالصَّفاءِ، أَذْکُرْکَ بِالْمَلاَِ الاَْ عْلى.

8. اُذْکُرْنی بِالاِْ حْسانِ إِلَى الْفُقَراءِ، أَذْکُرْکَ بِالْجَنَّةِ الْمَأْوى.

9. اُذْکُرْنی بِالْعُبُودیَّةِ، أَذْکُرْکَ بِالرُّبُوبیَّةِ.

10. اُذْکُرْنی بِالتَّضَرُّعِ، أَذْکُرْکَ بِالتَّکَرُّمِ.

11. اُذْکُرْنی بِالتَّلَفُّظِ، أَذْکُرْکَ بِالتَّلَطُّفِ.

12. اُذْکُرْنی بِتَرْکِ الدُّنْیا، أَذْکُرْکَ بِنَعیمِ الْبَقاءِ.

13. اُذْکُرْنی فِى الشِّدَّةِ الْهالِکَةِ، أَذْکُرْکَ بِالنَّجاةِ الْکامِلَةِ.

اى فرزندآدم!

1. خاضعانه یادم کن، بزرگوارانه یادت مى کنم.

2. مجاهدانه یادم کن، آشکارا و با مشاهده یادت مى کنم

3. روى زمین یادم کن، زیر زمین [در قبر] یادت مى کنم.

4. با نعمت و سلامت یادم کن، در سختى و تنهایى یادت مى کنم.

5. با طاعت یادم کن، با مغفرت یادت مى کنم.

6. در سلامت و ثروت یادم کن، در فقر و تنگنا یادت مى کنم.

7. با صدق و صفا یادم کن، در ملکوت أَعْلى یادت مى کنم.

8. با احسان به بینوایان یادم کن، در آرامشگاه بهشت جاودان یادت مى کنم.

9. به بندگى یادم کن، به پروردگارى یادت مى کنم.

10. با تضرّع و خشوع یادم کن، با کرامت و تجلیل یادت مى کنم.

11. ثناگویانه یادم کن، مهربانانه یادت مى کنم.

12. با وانهادن دنیا یادم کن، با نعمتهاى جاودان یادت مى کنم.

13. در تنگناهاى هلاکت بار یادم کن، با حیات کامل و زندگى پایدار یادت مى کنم.

از ارجمندترین الطاف الهى به ما آدمیان، فراخواندنمان به سخن گفتن با خداوند است و اذن دادنمان به گفتگویى رویاروى با او و گشودن راز دل در محضرش و بیان خواسته هامان در پیشگاه کبریایى اش. و همچنین، نوید دادنمان به شنودن رازهامان و برآوردن خواست هامان و اجابت دعاهامان.

به فرموده امام عارفان و ذاکران، حضرت سجّاد(علیه السلام):

«إِلهى! ... مِنْ أَعْظَمِ النِّعَمِ عَلَیْنا، جَرْیانُ ذِکْرِکَ عَلى أَلْسِنَتِنا وَإِذْنُکَ لَنا بِدُعائِکَ وَ تَنْزیهِکَ وَ تَسْبیحِکَ.

خداى من!... از عظیمترین نعمتها بر ما، جارى شدن ذکر تو است بر زبانهامان; و اذن و رخصتى است که به ما داده اى تا تو را بخوانیم و دعا کنیم و تنزیهت کنیم و تسبیحت گوییم.»

ورود در این گفت و شنود «دوسویه» و بى واسطه و سپاس این نعمت و صمیمى با خداوند، استوارترین پشتوانه آدمى در زندگى پرتلاطم این جهان است. گشودن پنجره آسمان به روى آدمیان به دست پر مهر خداى رحمان و دادن رخصت براى نگریستن به آفاق کرانْ ناپدید جهان ملکوتیان و شنیدن صداى لطیف بالهاى فرشتگان و نهادن جان در مسیر وزش نسیمهاى الطاف روح افزاى خداى سبحان و سرودن نغمه هاى عابدانه و عاشقانه به درگاه او و بازشنودن نجواهاى پروردگار مهربان، موهبتى است بى بدیل که حیات مردمان در این خاکدان طبیعت را تفسیر مى کند و بدان معنا مى بخشد.

سپاس این نعمت و موهبت، آن است که این «پنجره رحمت» را همچنان گشوده بداریم و آن رابطه مبارک را پیوسته، استوار داریم و به ناتوانى خویش از سپاسگزارى خداوند بر این نعمت، اعتراف کنیم و خاضعانه بگوییم: خداوندا! هرچه هست، از آنِ تو است و این توفیق عبادت و نیایش هم از الطاف تو است.

هم دعا از تو، اجابت هم ز تو **ایمنى از تو، مهابت هم زتو

و ملتمسانه از او بخواهیم که این باب را به رویمان گشوده بدارد و سعادت هم سخنى با خویش را هرگز از ما نستاند و این عیش مبارکِ همنشینى با خویش را هرگز از ما دریغ ندارد.

اى خدا این وصل را هجران مکن **سرخوشان عشق را نالان مکن

******

از اوج آسمان – على اکبرمظاهرى