بانگ رحیل

بهاى بهشت

خداوند سبحان به انسان مى فرماید:

یَابْنَ آدَمَ!

1. لایَدْخُلُ جَنَّتی إِلاّ مَنْ تَواضَعَ لِعَظَمَتی.

2. وَ قَطَعَ نَهارَهُ بِذِکْری.

3. وَ کَفَّ عَنِ الشَّهَواتِ مِنْ أَجْلی.

4. وَ یُواخِى الْغَریبَ.

5. وَیُواسِی الْفَقیرَ.

6. وَ یَرْحَمُ الْمُصابَ.

7. وَ یُکْرِمُ الْیَتیمَ وَ یَکُونُ لَهُ کَالاَْبِ الرَّحیمِ.

9. وَلِلاَْرامِلِ کَالزَّوْجِ الشَّفیقِ.

10. فَمَنْ کانَ هذِه صِفَتُهُ، یَکُونُ إِنْدَعانی لَبَّیْتُهُ.

11. وَ إِنْ سَأَلَنی أَعْطَیْتُهُ.

اى فرزندآدم!

1. به بهشتم راه نمى یابد، مگر کسى که براى عظمتم فروتنى ورزد.

2. و روز [و روزگار]ش را به یادم بگذراند.

3. و خویشتن را به خاطر من از شهوات باز دارد.

4. و با مردمان غریب، برادرى کند.

5. و با مردمان فقیر، مواسات و ایثار نماید.

6. و به بینوایانِ مصیبت زده، رحمت آرَد.

7. و یتیم [و بى سرپرست] را اکرام و احترام نماید و براى او چونان پدرى مهربان باشد.

9. و براى بیوه زنان، همانند همسرى دلسوز و مِهروَرز باشد.

10. پس، هرکس که اوصاف [و رفتار]ش چنین باشد، اگر مرا بخواند به ندایش لبّیک و پاسخ مى گویم.

11. و اگر از من درخواست کند عطایش مى دهم.

از الطاف حکیمانه خداوند سبحان به آدمیان، آن است که شوق وصول به سعادت را در نهاد آنان بر مى انگیزد و سپس راه وصول به حیات خجسته را به آنان مى نمایاند و آنگاه در طول مسیر، راهنمایی شان مى کند و در تنگناها و گذرگاه هاى خطیر، دستگیرى و یاریشان مى نماید... و سرانجام به سر منزل مقصود و جایگاه موعودشان مى رساند.

اى خوش آن روز که پرواز کنم تا بَرِ دوست **به هواى سر کویش پر و بالى بزنم!

کُرنشى صادقانه در پیشگاه معبود و پیوندى ماندگار با آن محبوب و اُنس همیشگى با یاد و نام او و بازداشتن خویشتن از خواهش هاى ناروا، براى جلب رضاى خداى سبحان، و سپس شفقت ورزیدن با خلق خدا، باریابى به بارگاه کبریایى پروردگار را ثمر مى دهد. و آن گاه است که لطف بى کران الـهى، آبشارگونه بر سر و جان انسان فرو مى بارد و آدمى به هدف نهایى و کمال مطلوب نائل مى آید.

دست از طلب ندارم تا کام دل برآید**یا تن رسد به جانان یا جان ز تن برآید

******

از اوج آسمان – على اکبرمظاهرى