بانگ رحیل

اگر اینان نبودند!...

خداوند رحیم به غافلین مى فرماید:

یَابْنَ آدَمَ!

1. کَیْفَ لا تَجْتَنِبُونَ الْحَرامَ؟!

2. وَلاَ اکْتِسَابَ الاْ ثامَ؟!

3. وَلا تَخافُونَ النّیرانَ؟!

4. وَلا تَتَّقُونَ غَضَبَ الرَّحْمانِ؟!

فَلَوْلا:

1. مَشایِخُ رُکَّعٌ،

2. وَأَطْفالٌ رُضَّعٌ،

3. وَبَهائِمُ رُتَّعٌ،

4. وَشَبابٌ خُشَّعٌ;

لَجَعَلْتُ:

1. السَّماءَ فَوْقَکُمْ حَدیداً،

2. وَالاَْرْضَ صُفْراً،

3. وَالتُّرابَ جِماراً،

4. وَلاأَنْزَلْتُ عَلَیْکُمْ مِنَ السَّماءِ قَطْرَةً،

5. وَلاأَنْبَتُّ لَکُمْ مِنَ الاَْرْضِ حَبَّةً،

6. وَصَبَبْتُ عَلَیْکُمْ الْعَذابَ صَبّاً!

اى فرزندان آدم!

1. چراست [و شمایان را چه شده] که از «حرام» نمى پرهیزید؟!

2. و از «گناهان» دست نمى شویید؟!

3. و از «آتش» نمى هراسید؟!

4. و از «خشم خداوند رحمان» پروا نمى گیرید؟!

پس، [بدانید که] اگر اینان [در میان شمایان] نبودند:

1. پیران رکوع کننده [و عبادت پیشه]،

2. و کودکان شیره خواره [بى گناه]،

3. و چهارپایان چرنده [بى زبان و بى گناه]،

4. و جوانان خاشع [و پارسا و پاکدامن];

[اگر اینان در میانتان نبودند و به پاس حرمت اینان نبود، با شمایان چنین مى کردم] :

1. آسمان را فرازتان آهنین مى ساختم!

2. و زمین را مسین مى گرداندم!

3. و خاک را ریگزار مى کردم.

4. و قطرهاى آب از آسمان برایتان فرو نمى باریدم.

5. و هیچ دانه اى از زمین برایتان نمى رویاندم.

6. و بر شمایان عذاب فرو مى ریختم!

گرچه نزول رحمت خداوند و جارى شدن فیض الـهى بر جهانیان و پدیده هاى هستى، مقتضاى لطف بارى تعالى است; امّا وجود برخى از آفریدگان و نیز پاره اى از اعمال و اوصاف آدمیان، در بارش رحمت الـهى و یا پیشگیرى از جوشش قهر خداوندى، تأثیرى شایان دارند.

گناهکاران و تباهى پیشگان ـ به خودىِ خود ـ استحقاق رحمت خداوند را ندارند، امّا عواملى دیگر باعث نزول فیض بر آنان مى شود.

از مهمترین باعثان جلب رحمت و لطف خداوند: یکى وجود بندگان صالح در میان آدمیان است و دیگرى استغفار و تضرّع به درگاه الـهى است و سوم، بودن ضعیفان بى تقصیر در میان مخلوقات است.

هنگامى که خداوند، پیامبر عزیزش را نگران امّت دید و نگریست که آن بزرگوار مهربان، اندیشناک سرنوشت ملّت خویش است و از فرودآمدن عذاب الـهى بر آنان خائف است، وى را دلدارى و اطمینان قلب داد که:

«وَما کانَ اللّهُ لِیُعَذِّبَهُمْ وَأَنْتَ فیهِمْ وَما کانَ اللّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَهُمْ یَسْتَغْفِرُونَ :

تا هنگامى که تو در میان آنانى و مادام که استغفار و توبه مى کنند، خداوند آنان را گرفتار عذاب نمى کند.»

اکنون نیز امام عصر ـ أَرْواحُنافِداهُ ـ باعث نزول رحمت و فیض و لطف خداوندند و همه هستى، طفیل وجود مبارک ایشان است. بودن مردمان پارسا و جوانان عفیف و پاک و تائبان و مستغفران راستین نیز در جوشش بیشتر چشمه هاى فیض ربوبى، تأثیرى به سزا دارد. ضعیفان و مستضعفان و مخلوقان بى تقصیر و بى تکلیف هم در تلاطم دریاى ترحّم الـهى، بى تأثیر نیستند.

شنیدم که در روز امید و بیم **بَدان را به نیکان ببخشد کریم

******

از اوج آسمان – على اکبرمظاهرى