&دعا،سلاح مؤمن دربرابردشمنان&
آیامادراسلحه سازی وتجهیزات نظامی ازکفارعقبیم،بایددردعاهم مؤخرباشیم؟!درروایات آمده است:
«الُّدعاءُ سِلاحُ المؤمنِ.»1
دعا،اسلحه ی مؤمن است.
ودربعضی دعاهاداریم:«الّلهُمَ إنَّکَ أَقرَبُ مَن دُعِیَ.»2
خدایا،تونزدیکترین کسی هستی که می توان ازاوچیزی خواست.
یعنی خداقریب ومجیب است.خداوندمتعال درقرآن می فرماید:
«وَإذاسَألَکَ عبادی عَنّی فَإنّی قریبٌ أُجِیبُ دَعوَةَ الدَّاعِ إذادَعانِ»3
هرگاه بندگان من درباره ی من پرسیدند،[بگو:]من نزدیکم ودعای هرکس راکه مرابخواند،اجابت می کنم.
امّادعاباشد،نه لقلقه ی زبان وصورتِ دعا،ودعای تائب،یعنی این که دعاکردن بعدازعزم برترک گناهانی که می کردیم وبنابرانجام آن چه نمی کردیم،زیرادعای تائب مقبول است،نه دعابرای رفع گرفتاری های موانعِ سرراه وتوفیق انجام کارهای بدگذشته!
وقت دعا،حالتِ سرافکندگی وغصه وحسرت است.ملاحظه می فرمائیدکه خداوندمتعال درباره ی کفاردردم مرگ ودرروزجزامی فرماید:
«وَأَنذِرهُم یَومَ الحَسرَهِ إذقُضِیَ الأَمرُوَهُم لایُؤمِنُونَ،وَلَوتَرَی إذِالمُجرِمُونَ ناکِسُوارُءُوسِهِم عِندَرَبِّهم»4
وآنان راازروزحسرت بیم ده،آن هنگام که فرمان مااجرامی گرددوآنان درحال غفلت هستندوایمان نیاورده اند.ای کاش می دیدی آن هنگام که گناه کاران نزدپروردگارشان سربه زیرافکنده اند!
دعا،تصمیم برترک مخالفت وعزم برترک گناه است،وحال توجه ودعا،راحتی ورَوح است،که:
«وَفِی مُناجاتِکَ أُنسی وَراحَتی»5ومناجات باتومایه ی انس وراحتی من است.
(ارتحال جانسوزحضرت آیت الله العظمی بهجت رابه همه مسلمین جهان تسلیت می گویم)