ازدواج مولاعلی(ع) با فاطمه زهرا(س)دختر پیامبر

پیامبر خدا پس از سیزده سال سخت کوشی، تلاش در راه ابلاغ رسالت و تحمّل دشواری‏ها، شکنجه‏ها و آزارها به مدینه هجرت کرد و حکومت اسلامی را بنیاد نهاد.

علی‏علیه السلام از آغازین روزهای رسالت پیامبرصلی الله علیه وآله، همگام و همراه پیامبر خدا بود و در سال اوّل هجرت، بیست و چهار سال داشت. او باید ازدواج می‏کرد و زندگانی مشترک را آغاز می‏کرد.

فاطمه‏علیها السلام نُه ساله است. او دختر پیامبر خداست و در جایگاهی بلند از فضایل انسانی و ویژگی‏های والای ملکوتی، که پیامبر خدا بارها او را ستوده و «پاره قلب» خود نامیده است.

موقعیت پیامبرصلی الله علیه وآله در جایگاه زعامت امّت از یک‏سوی، و شخصیت والای فاطمه‏علیها السلام از سوی دیگر، زمینه‏ای بود تا کسانِ بسیاری - بویژه آنان‏که از این‏گونه پیوندها بیشتر در فکر رقم زدن آینده خود هستند، - به خواستگاری بروند. پیامبرصلی الله علیه وآله، یکسر جواب رد می‏داد و گاه، تصریح می‏کرد که منتظر «قضای الهی» است.

برخی از دوستان علی‏علیه السلام و صحابیان پیامبر خدا به وی پیشنهاد کردند که به خواستگاری فاطمه علیها السلام برود.

علی‏علیه السلام، قلبی دارد سرشار از ایمان و سینه‏ای آکنده از عشق؛ امّا دستانی تهی و پیراسته از درهم و دینار. علی‏علیه السلام به خانه پیامبر خدا رفت، شکوه و عظمت پیامبر خدا او را از سخن گفتن باز داشت. با چشمانی آمیخته با آزرم، نگاهی به پیامبرصلی الله علیه وآله داشت و نگاهی دیگر به زمین.

پیامبرصلی الله علیه وآله با تمهیداتی علی‏علیه السلام را به سخن گفتن وا داشت، و چون علی‏علیه السلام سخن گفت، فرمود: «چیزی در زندگی داری؟». جواب، معلوم بود؛ امّا مگر فاطمه‏علیها السلام را همسانی جز علی‏علیه السلام و همسری لایق جز او بود؟!

ازدواج (و به تعبیر پیامبر خدا: امر الهی) تحقّق یافت و آن دو بزرگوار، زندگانی مشترک را در اوّلین سال هجرت ،با مهریه‏ای بسیار اندک و مراسمی بس ساده و جهیزیه‏ای ساده‏ترآغاز کردند و بدین سان، شکوهمندترین خانه و نقش آفرین‏ترین زندگانی مشترک در تاریخ اسلام، رقم خورد.

در کنار خانه پیامبرصلی الله علیه وآله، خانه‏ای خُرد - که به راستی از همه تاریخ بزرگ‏تر، و غبطه آفرین عرشیان و زمینیان بود -، بر پا شد. این خانه، سرچشمه فضیلت‏ها، مکرمت‏ها، عشق، ایمان، ایثار، جهاد، ساده زیستی، ... بود و به راستی خانه‏ای بود که سر بر عرش می‏سایید.

علی‏علیه السلام - این پارسای شب و زمزمه‏گر خلوت‏های آن -، شیر بیشه نبرد بود و هنوز زخم‏های نشسته بر پیکرش التیام نیافته، در جنگی دیگر حاضر بود و رزم آورترین و بزرگ‏ترین هماوردجویِ میدان.

و فاطمه‏علیها السلام، آرام و پرشکیب، بار زندگی را بر دوش داشت، با کم‏ترین امکانات می‏ساخت، زخم‏های همسر و پدر را می‏شست و افزون بر همسری علی‏علیه السلام، به تعبیر لطیف پیامبر خدا، «برای پدر، مادری می‏کرد».

اوّلین ثمر این پیوند الهی به سال سوم هجری دیده به جهان گشود که حسن‏علیه السلام نام گرفت. و دومین آن، حسین علیه السلام بود که در سال چهارم به دنیا آمد. زینب و امّ کلثوم‏علیهما السلام پس از برادرها پای به دنیا گذاردند و آخرین آنها، محسن، سقط گردید و شهد شهادت نوشید.