آرامش حقیقی، میوه‏ی بندگی خدا

(... انا لله و انا الیه راجعون).[1] .

ما از آن خدا هستیم و به سوی او باز می‏گردیم.

امام حسین علیه‏السلام از قصر بنی‏مقاتل، که یکی از منازل بین راه بود، کوچ کرد. شخصی به نام عقبة بن سعمان نقل می‏کند که ساعتی با آن حضرت رفتیم. در این هنگام، آن حضرت، همان‏گونه که بر پشت اسب بود، خواب مختصری بر ایشان چیره شد و سپس بیدار شده، فرمود:«انا لله و انا الیه راجعون و الحمدلله رب العالمین»و دو یا سه بار این جمله را تکرار کرد. فرزند آن حضرت، علی بن الحسین علیه‏السلام هم چنان که سوار بر اسب بود، رو به پدر کرد و گفت: پدرم! برای چه حمد خدا و استرجاع کردی(انا لله و انا الیه راجعون گفتی)؟ آن حضرت فرمود:«ای فرزندم! مختصر خوابی بر من چیره شد. در آن حال، سواری برای من ظاهر شد و گفت: این گروه می‏روند و مرگ به همراه آنان می‏رود.دانستم که خبر مرگ ما را می‏دهد».

علی بن الحسین عرض کرد: خداوند برای شما نگرانی پیش نیاورد. آیا ما بر حق نیستیم؟ حضرت فرمود:«آری، سوگند به کسی که بازگشت بندگان به سوی اوست(ما بر حقیم)». علی بن الحسین گفت: در این هنگام، هیچ باکی نداریم که مرگمان در راه حق فرارسد. امام حسین علیه‏السلام فرمود:«خداوند، بهترین پاداشی که به فرزندی از سوی پدرش می‏دهد، به تو عطا کند». [2] .

در این ماجرا می‏بینیم که امام حسین علیه‏السلام آیه شریفه(انا لله و انا الیه راجعون) را خواند و آن را تکرار کرد. اکنون باید دید که مضمون این آیه چیست و چرا امام علیه‏السلام آن را زمزمه می‏کرد؟

خداوند در معرفی صابران می‏فرماید:«آنانی که چون دچار حادثه‏ای تلخ و ناگوار شوند، می‏گویند: ما از آن خداییم و ما به سوی او بازگشت خواهیم کرد».

این کلمه، رمز توحید و مملوکیت انسان، در برابر خدا است؛ چنان که مشتمل بر اقرار به گذشتن از این جهان و رفتن به جهان ابدی است.

امام حسین علیه‏السلام از سخن سواری که در خواب دید، خبر مرگ و شهادت خود، برادران و یاران را دریافت کرد. اکنون بنگریم کسی که خبر هجوم هزاران بلا و گرفتاری، از جمله، کشته شدن خود و همه عزیزانش را دریافت می‏کند، چه حالی به او دست خواهد داد و چگونه خود را می‏بازد و به وحشت و ضطراب می‏افتد؛ ولی از امام حسین علیه‏السلام جز متانت و آرامش، چیزی دیده نشد و با قرائت آیه کریمه، اعلان کرد که ما مملوک خدا و از آن خداییم. او هر گونه خواست، در ما تصرف می‏کند و ما هم پذیرای تصرفات و تقدیرات او هستیم؛ زیرا او خیر و صلاح بنده‏ی خود را می‏داند. بنابراین، آرامش و متانت خود را در پرتو الهام از قرآن کریم و نشأت گرفته از آن می‏داند.

نیز آن حضرت، آیه مبارکه(الحمد لله رب العالمین) را خواند و خدای متعال را بر آن همه بلا و مصیبت، حمد و ستایش کرد. این آیات روح‏بخش توحیدی بود که آن همه طمأنینه و سکون را در جان امام حسین علیه‏السلام ایجاد می‏کرد و آن حضرت، با استناد به این آیات و مضامین بلند آنها، آن‏گونه خویشتن داری از خود نشان می‏داد.

××××××

پاورقی:1-بقره،آیه156

2-ارشاد،ج2،ص82—روضه الواعظین،ص180

منبع:کتاب امام حسین(ع)آینه آیه های قرآن