نجف اشرف مشرف بودم , مشغول به جهاد اکبر و ریاضتهاى

 شرعى ازقبیل روزه و نـماز و ادعیه و غیره بودم .

یک بار چند روزى براى زیارت مخصوصه امام حسین (ع )

 در عید فطر, به کربلاى معلى مشرف شدم و در مدرسه صدر

 درحجره بعضى از رفقا منزل نمودم .

غـالـبا در کربلا در حرم مطهر مشرف بودم و بعضى از اوقات

براى استراحت به حجره مى آمدم .

در آن حـجـره بعضى از رفقا و زوار هم بودند.

آنها از حال من و زمان برگشتنم به نجف اشرف سؤال نمودند.

گفتم : من قصد مراجعت ندارم و امسال مى خواهم پیاده به حج

مشرف شوم و این مطلب را در زیر گـنـبد مقدس سالار شهیدان

 حضرت اباعبداللّه الحسین (ع ) از خداخواسته ام و امید اجابت

آن را دارم .
همه رفقا و زوار حاضر در حجره از روى تمسخر و استهزاء

گفتند: از بس ریاضت کشیده اى مغزت عـیـب کـرده اسـت .

چطور پیاده به حج رفتن براى تو بى زاد و توشه ومرکب و وجود

 ضعف مزاج , مـمکن است ؟ و خلاصه مرا بسیار استهزاء نمودند

بحدى که سینه ام تنگ شد و از حجره محزون و انـدوهـناک خارج

 شدم به طورى که شعورى برایم باقى نمانده بود.

با همان حال وارد حرم مطهر شـده , زیـارت مـخـتـصرى کردم و

 متوجه سمت بالاى سر مقدس شدم و در آن جایى که همیشه

 مـى نـشـسـتـم ,نـشـسـتـم و با حزن تمام متوسل به سیدالشهداء (ع ) شدم .
ناگاه دستى بر کتف من گذاشته شد, وقتى رو برگرداندم , دیدم

 مردى است و به نظر مى رسید که از اعراب باشد, اما با مـن

 بـه فـارسـى تـکلم نمود و مرا به اسم نام برد و گفت :

 مى خواهى پیاده به حج مشرف شوى ؟ گفتم : بلى .

گفت : من هم اراده حج دارم آیا با من مى آیى ؟ گفتم : بلى .

گـفـت : پـس مـقـدارى نـان خـشک که یک هفته ات را کفایت کند,

مهیا کن و آفتابه آبى بیاور و احرامت را بردار و فلان روز در

فلان ساعت به همین جا بیا و زیارت وداع کن تا حج براه بیفتیم .

 گـفـتم : سمعا و طاعة .

از حرم مطهر خارج شدم و مقدار کمى گندم گرفتم و به یکى از

زنهاى فامیل دادم که نان بپزد.

رفقا هم همان روز به نجف اشرف مراجعت کردند.

چون روز موعود شد, وسائلم را برداشته به حرم مطهر مشرف

 شدم و زیارت وداع نمودم .

آن مرد در همان وقت مقرر آمد و با هم از حرم مطهر و صحن

مقدس و از شهر کربلابیرون رفتیم و تـقـریـبـا یـک سـاعت راه پیمودیم .

در بین راه نه او با من صحبت مى کرد, ونه من به او چیزى

مى گفتم تا به برکه آبى رسیدیم .

ایشان خطى کشید و گفت : این خط,قبله است و این هم که آب است

این جا بمان , غذا بخور و نماز بخوان همین که عصرشد, مى آیم .

بعد از من جدا شد و دیگر او را ندیدم .

غذا خوردم و وضو گرفتم و نماز خواندم و آن جا بودم .

عصر, ایشان عصرآمد وگفت : برخیز برویم .
برخاستم و ساعتى با او رفتم باز به آب دیگرى رسیدیم دوباره

 خطى کشید و گفت :این خط قبله اسـت و ایـن آب اسـت شـب را

 این جا مى مانى و من صبح نزد تو مى آیم .

اوبه من بعضى از اوراد را تعلیم داد و خود برگشت .

شب را به آرامش در آن جا ماندم .

صبح که شد و آفتاب طلوع کرد, آمد و گـفـت : برخیز برویم .
به مقدار روز اول رفتیم بازبه آب دیگرى رسیدیم و باز خط

قبله را کشید و گـفـت : من عصر مى آیم .

عصر که شد,مثل روز اول آمد و به همان شکل رفتیم و به همین

ترتیب هـر صـبح و عصر مى آمد ومسیر را طى مى نمودیم اما

طورى بود که احساس خستگى از راه رفتن نمى کردیم چون

خیلى راه نمى رفتیم تا خسته شویم .

هفت روز به این منوال گذشت .
صـبـح روز هفتم گفت : این جا براى احرام , مثل من غسل کن و

احرامت را بپوش و مثل من تلبیه (جمله لبیک اللهم لبیک ) بگو.

من هم حسب الامر ایشان اعمال را بجا آوردم .
آنگاه کمى که رفتیم , ناگاه صدایى شنیدیم مثل صدایى که در

 بین کوهها ایجاد مى شود.
سؤال کردم : این صدا چیست ؟ گـفـت : از ایـن کـوه که بالا رفتى ,

شهرى را مى بینى داخل آن شهر شو.

این را گفت و ازنزد من رفت .

من هم تنها بالاى کوه رفتم و شهر عظیمى را دیدم .
از کوه فرود آمده وداخل آن شهر شدم و از اهل آن پرسیدم :

 این جا کجا است ؟ گـفـتـند: این جا مکه معظمه است .
آن وقت متوجه حال خود شده و از خواب غفلت بیدار شدم و

 دانـستم که به خاطر نشناختن آن مرد, فیض عظیمى از من

فوت شده است , لذا پشیمان شدم , اما پشیمانى سودى نداشت .
دهـه دوم و سوم شوال و تمام ماه ذى القعده و ایامى از ذى الحجه

را در مکه بودم , تا این که حجاج رسیدند.
همراه آنها عموزاده من , حاج سید خلیل پسر حاج سید اسداللّه

 تهرانى بود, که با عده اى از حـجـاج تـهـران از راه شـام آمـده

بودند و ایشان تشرفم را به حج خبر نداشت همین که یکدیگر را

دیـدیـم , مرا با خود نگه داشت و مخارجم را هم داد و در راه

مراجعت کجاوه اى براى من گرفت و بـعـد از حـج مـرا از راه

جـبل (مسیرى در آن حوالى ) تا نجف اشرف و از نجف تا

 تهران همراه خود برد.