اطّلاعیه اى بر غیبت کبرى
 

مرحوم شیخ طوسى و صدوق آورده اند براین که یکى از اصحاب به نام  ابومحمّد،

حسن بن احمد حکایت کند:

در آن سالى که وکیل خاصّ حضرت بقیّة اللّه الا عظم علیه السلام به نام شیخ علىّ

 بن محمّد سمرىّ رضوان اللّه علیه وفات یافت ، چند روز پیش از آن به دیدارش

 رفتم ؛ و عدّه اى از مردم نیز به ملاقات آن بزرگوار آمده بودند.

نامه اى را از طرف حضرت صاحب الزّمان عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف به جمعیّت

حاضر در منزلش ، ارائه نمود، که در آن مرقوم فرموده بود:

بسم اللّه الرّحمن الرّحیم ، اى علىّ بن محمّد سمرىّ! خداوند به دوستان و آشنایان

تو اءجر عنایت فرماید، همانا که مدّت عمر تو به پایان رسیده است و تا شش روز

 دیگر رحلت خواهى نمود، کارهاى خود را انجام بده و آماده رحلت براى جهان

 أبدى باش .به کسى بعد از خودت وصیّت نکن و کسى را جانشین خویش مگردان ،

 چون که زمان غیبت کبرى فرا رسیده است .

و پس از آن ، دیگر - به طور مشخّص و آشکارا - ظهور نخواهم کرد، مگر آن که

 خداوند متعال اجازه فرماید، که مدّت زمانى بسیار طولانى باید سپرى شود.

قبل از ظهور من دل هاى مردم ، سیاه و تاریک و بى رحم خواهد شد، ظلم و تجاوز

بر زمین گسترانیده مى شود.

سپس در پایان آن نامه شریفه ، چنین مرقوم فرموده بود:

بعضى از افراد ادّعاى دیدار و ملاقات با مرا مى نمایند، هرکس قبل از خروج سفیانى

 و قبل از صیحه آسمانى چنین ادّعائى را بنماید - که مرا به طور مشخّص دیده

 است - او دروغ گو و مفترى مى باشد.1

‹و لا حول و لا قوّة إلاّ باللّه العلىّ العظیم.›

ابومحمّد حسن بن احمد در ادامه افزود: من آن نامه و مرقومه شریفه را دیدم و

 چون روز ششم فرا رسید به منزل وى آمدیم ، او را در حال احتضار یافتیم ، به او

 گفته شد: وصىّ و جانشین تو کیست ؟

در پاسخ اظهار داشت : تمام امور براى خداوند و در اراده او مى باشد و تمام

مقدّرات در دست او است .

و این آخرین کلامى بود که گفت و به لقاءاللّه پیوست و دیگر کسى از او

 سخنى نشنید.2

*******

پاورقی:1- بنابر این ، بزرگانى که خدمت حضرت شرف حضور یافته اند در ابتداء ملاقات ، امام زمان سلام اللّه علیه را نشناخته اند، بلکه پس از جدائى به وسیله علائم و نشانه هائى ، آن حضرت را شناخته اند؛ و فرمایش حضرت شامل این افراد نمى شود.

2- غیبت شیخ طوسى : ص 395، ح 365، إ کمال الدّین شیخ صدوق : ص 516 ح 44، خرائج راوندى : ج 3، ص 1128، بحار: ج 51، ص 360، ح 7، و ج 53، ص 318، س 3.