ره توشه

 به مناسبت ماه مبارک رمضان(مبحث اول)

فکر کن ؛

 اى انسان ! تو در رابطه با منافع این دنیاى زبون در حرکات و سکنات خود آنگونه عمل مى کنى که سود بیشترى برده و منافع بیشترى را کسب نمایى . بهمین جهت چیزهایى را انتخاب مى کنى که مزیت و برترى بیشترى داشته باشد. بلکه از این هم بالاتر، بخاطر آب و غذا و رختخواب بهتر خود را خسته و وقتت را صرف مى کنى ؛ در حالى که بخوبى مى دانى که از این خستگى بجز تفاوت کمى بدست نمى آید که آن هم همیشگى نبوده و بزودى از بین مى رود.

پس چرا در رابطه با آخرت خود اینگونه نیستى ، با وجود این که نعمتهاى آخرت پایدار و جاوید بوده و نعمتهاى این دو جهان با هم قابل قیاس ‍ نیستند.

 مثلا اگر کالایى را جهت تجارت خریده و سپس متوجه شوى که اگر بجاى آن ، کالاى دیگرى مى خریدى ، استفاده تو دو چندان مى بود، اندوهگین و ناراحت شده و خود را سرزنش مى کردى که چرا از این مطلب غافل بودم ؛ و تصمیم مى گرفتى که از این به بعد بى گدار به آب نزنى .

 ولى اگر در تجارت آخرت هفتاد برابر سود یا بیش از آن را از دست بدهى غمگین نمى شوى . مثلا نماز جماعت در مسجد جامع با امامت عالم باتقوا بخصوص اگر جمعیت زیادى به او اقتدا کرده باشند، ثواب آن هزاران بار بیش از نماز فراداى در خانه است . با این وجود در مورد آن کوتاهى کرده و براى از دست دادن آن حتى باندازه یک دهم از دست دادن مال دنیا هم ناراحت نمى شوى .

باعث این همه سستى چیزى جز ضعف ایمان است ! بترس از این که این ایمان ضعیف را در ترسهاى زیاد - بخصوص در سختیهاى مرگ - از دست داده و با بد عاقبتى و بى ایمانى از دنیا بروى . خود را براى مجازات بزرگتر بودن خواست دنیا از خواهش آخرت آماده نموده و این سخن معصوم (علیه السلام ) را بیاد آور که :

((کسى که صبح کند و همت و خواست بزرگتر او دنیا باشد پیوند خود را با خداوند بریده و خداوند چهار چیز را در قلب او جایگزین مى نماید: غمى که هیچگاه از او جدا نشود، کارى که هیچگاه از آن فراغت نیابد، فقرى که هیچگاه به بى نیازى نرسد و آرزویى که به پایان آن نرسد.))

 و از این عبارت که ((پیوند خود را با خدا بریده است )) غافل مشو که این خود مجازات بسیار بزرگى است .
 

اى عاقل !

این ضرر و بدبختى بزرگ را در ترازوى عقل خود با هر ضرر دنیایى که تصور مى شود مقایسه کن و ببین آیا بین این دو نسبتى هست . درباره مصیبت خود در زمان مهلت بیندیش ؛ فرصتها را از دست نداده و براى روز افسوس و پشیمانى و طولانى بودن روز قیامت و ترسهاى آن خود را آماده کن . از عذاب ، انتقام و مجازات سخت روز قیامت بر نفس ‍ خود گریه کن ؛ نفسى که در این دنیا به نعمت و آسایش عادتش داده اى .

*********

ازکتاب المراقبات آیت حق میرزاجوادآقاملکی تبریزی