احترام به عزاداران امام حسین(ع)

 «امام حسین به خادم فرمودند: امشب عزیزترین میهمان مرا از حرم بیرون کردی»

 آقای حاج سید عبدالرسول خادم، این قضیه را از سید عبدالحسین، کلیددار حضرت سیدالشهداء علیه‏السلام و پدر کلیددار فعلی نقل فرمود:

 مرحوم سید عبدالحسین شبی در حرم مطهر می‏بیند که عربی با پای برهنه و خون آلود، پای خونین و کثیف خود را به ضریح زده است و عرض حال می‏کند. آن مرحوم او را نهیب می‏دهد و بالاخره امر می‏کند که او را از حرم بیرون نمایند!

 در حال بیرون رفتن، آن عرب رو به ضریح حضرت امام حسین علیه‏السلام کرد و گفت: یا حسین، من گمان می‏کردم که اینجا خانه‏ی شما است، اما حالا معلوم شد که خانه‏ی شخص دیگری است، و سپس با حال منقلب از حرم بیرون رفت.

 در همان شب، آن مرحوم در خواب می‏بیند که حضرت امام حسین علیه‏السلام روی منبر در صحن مقدس تشریف دارند و ارواح مؤمنین در خدمت ایشان هستند و حضرت از خادم خود شکایت می‏کنند. کلیددار می‏ایستد و عرض می‏کند: یا جداه! مگر چه خلاف ادبی از ما صادر شده است؟

 حضرت علیه‏السلام می‏فرمایند: امشب عزیزترین مهمان مرا از حرم من، با زجر بیرون کردی و من از تو راضی نیستم و خدا هم از تو راضی نیست! مگر اینکه او را راضی کنی. عرض می‏کند: یا جداه، او را نمی‏شناسم و نمی‏دانم کجاست؟

 حضرت فرمودند: الان در خان حسین پاشا (نزدیک خیمه‏گاه) خوابیده است و دیشب به حرم ما آمده بود، زیرا او را با ما کاری بود که برایش انجام دادیم! حاجت او شفای فرزند مفلوجش بود. او فردا همراه با قبیله‏اش می‏آید. پس تو از آنان استقبال کن.

 چون سید عبدالحسین بیدار می‏شود، با چند از خادمها به سوی «خان حسین پاشا» می‏رود و آن غریب را در همانجا که حضرت فرمودند، می‏یابد و دستش را می‏بوسد و او را با احترام به خانه‏ی خود می‏آورد و از او به خوبی پذیرایی می‏نماید.

 فردا هم به اتفاق سی نفر از خدام به استقبال می‏رود، چون مقداری راه می‏رود، می‏بیند که جمعی هوسه کنان (شادی کنان) می‏آیند و آن بچه‏ی مفلوج را که شفا یافته بود، همراه خود آورده‏اند و به اتفاق به حرم مطهر آقا امام حسین علیه‏السلام مشرف می‏شوند. [1] .

 ×××××

 پاورقی:1-داستانهای شگفت،ص237---کرامات الحسینیه،ج1،ص80

داستان دوستان

احترام به عزاداران امام حسین(ع)

«امام حسین به خادم فرمودند: امشب عزیزترین میهمان مرا از حرم بیرون کردی»

آقای حاج سید عبدالرسول خادم، این قضیه را از سید عبدالحسین، کلیددار حضرت سیدالشهداء علیه‏السلام و پدر کلیددار فعلی نقل فرمود:

مرحوم سید عبدالحسین شبی در حرم مطهر می‏بیند که عربی با پای برهنه و خون آلود، پای خونین و کثیف خود را به ضریح زده است و عرض حال می‏کند. آن مرحوم او را نهیب می‏دهد و بالاخره امر می‏کند که او را از حرم بیرون نمایند!

در حال بیرون رفتن، آن عرب رو به ضریح حضرت امام حسین علیه‏السلام کرد و گفت: یا حسین، من گمان می‏کردم که اینجا خانه‏ی شما است، اما حالا معلوم شد که خانه‏ی شخص دیگری است، و سپس با حال منقلب از حرم بیرون رفت.

در همان شب، آن مرحوم در خواب می‏بیند که حضرت امام حسین علیه‏السلام روی منبر در صحن مقدس تشریف دارند و ارواح مؤمنین در خدمت ایشان هستند و حضرت از خادم خود شکایت می‏کنند. کلیددار می‏ایستد و عرض می‏کند: یا جداه! مگر چه خلاف ادبی از ما صادر شده است؟

حضرت علیه‏السلام می‏فرمایند: امشب عزیزترین مهمان مرا از حرم من، با زجر بیرون کردی و من از تو راضی نیستم و خدا هم از تو راضی نیست! مگر اینکه او را راضی کنی. عرض می‏کند: یا جداه، او را نمی‏شناسم و نمی‏دانم کجاست؟

حضرت فرمودند: الان در خان حسین پاشا (نزدیک خیمه‏گاه) خوابیده است و دیشب به حرم ما آمده بود، زیرا او را با ما کاری بود که برایش انجام دادیم! حاجت او شفای فرزند مفلوجش بود. او فردا همراه با قبیله‏اش می‏آید. پس تو از آنان استقبال کن.

چون سید عبدالحسین بیدار می‏شود، با چند از خادمها به سوی «خان حسین پاشا» می‏رود و آن غریب را در همانجا که حضرت فرمودند، می‏یابد و دستش را می‏بوسد و او را با احترام به خانه‏ی خود می‏آورد و از او به خوبی پذیرایی می‏نماید.

فردا هم به اتفاق سی نفر از خدام به استقبال می‏رود، چون مقداری راه می‏رود، می‏بیند که جمعی هوسه کنان (شادی کنان) می‏آیند و آن بچه‏ی مفلوج را که شفا یافته بود، همراه خود آورده‏اند و به اتفاق به حرم مطهر آقا امام حسین علیه‏السلام مشرف می‏شوند. [1] .

×××××

پاورقی:1-داستانهای شگفت،ص237---کرامات الحسینیه،ج1،ص80

داستان دوستان

احترام به عزاداران امام حسین(ع)

«سوء ظن سید محمود عطاران به جوان عزادار و کتک زدن او و تورم دستش»

‏سید بزرگوار مرحوم سید محمود عطاران رضوان الله تعالی علیه فرمود:

سالی در ایام عاشورا در هیئت سینه زنان و عزاداران محله‏ی سردزک بودم. جوانی زیبا در اثناء زنجیر زدن به زنان نگاه میکرد. بالاخره من طاقت نیاوردم و غیرت کردم و به او سیلی زدم و از صف خارجش کردم.

چند دقیقه بعد دستم درد گرفت و تدریجا شدت کرد تا اینکه ناچار به دکتر مراجعه کردم. دکتر گفت: علت درد و جهت آن را نفهمیدم، ولی روغنی تجویز کردم که دردش را ساکت می‏کند.

آن روغن را به کار بردم ولی نفعی نبخشید، بلکه دیدم هر لحظه دردش شدیدتر و ورم و آماسش بیشتر می‏شود!

به خانه آمدم و فریاد می‏زدم و آن شب خواب نرفتم. فقط در آخر شب لحظه‏ای خوابم برد. حضرت شاهچراغ علیه‏السلام را در عالم رؤیا دیدم که فرمودند: باید آن جوان را راضی کنی.

چون به خود آمدم، دانستم که سبب درد چیست. رفتم و جوان را پیدا کردم و معذرت خواستم و بالاخره راضیش کردم و در همان لحظه درد ساکت و ورمها تمام شد و معلوم شد که من خطا کرده بودم و فقط سوءظن بوده است و من بدون علت به عزادار حضرت سیدالشهداء علیه‏السلام توهین کرده بود. [1] .

××××××× 

پاورقی:1-داستانهای شگفت،ص230-کرامات الحسینیه،ج1،ص77