روزششم محرم

با فرا رسیدن روز ششم، کربلا پرجمعیت‏ترین منطقه‏ی عراق شده بود. عبیدالله در نامه‏ای تهدیدآمیز به عمر بن سعد نوشت: اکنون تو را با سپاهی فراوان از سواره و پیاده‏گان، با تجهیزاتی تمام مسلح کرده تو بر آنها فرمانده ساخته‏ام. آگاه باش که هر ساعت از روز و شب کارهای تو را به من گزارش می‏کنند. [1] حبیب بن مظاهر از امام (ع) اجازه گرفت تا نزد بنی‏اسد رفته و آنها را به یاری امام دعوت کند. پس از اذن امام (ع)، حبیب مخفیانه در تاریکی شب به نزد بنی‏اسد رفت و گفت: بهترین بشارت را که نماینده‏ای می‏تواند برای قوم خویش بیاورد برایتان آورده‏ام؛ شما را به یاری فرزند پیامبر دعوت می‏کنم. او را یارانی است که هر کدام از هزار مرد جنگی برترند، و هرگز

او را تنها نخواهند گذاشت و به دشمنانش تسلیم نخواهند کرد. عمر بن سعد با انبوهی از کوفیان او را محاصره کرده است. چون شما را با من خویشاوندی است به این راه خیر راهنمایتان می‏شوم، امروز از من فرمان برید و به یاری او شتاب کنید تا شرف دنیا و آخرت برای شما باشد. به خدا سوگند! اگر یک نفر از شما در راه خدا در اینجا با پسر دختر پیامبر کشته شود، و صبر پیشه سازد و امید پاداش از خداوند داشته باشد، رسول خدا (ص) در بهشت یار و همنشین او خواهد بود.

در این هنگام عبیدالله بن بشیر اسدی از جا برخاست و گفت: هنگامی که این مردم آماده‏ی جنگ شوند و سواران از سنگینی و شدت پیکار بهراسند، من رزمنده‏ای شجاع و دلاور، همانند شیری غرنده و جنگنده هستم. پس از آنکه نود تن از مردان بنی‏اسد با وی همراه شدند و به سوی امام شتافتند، جاسوسان، عمر بن سعد را از این موضوع آگاه کردند، و او، ارزق بن الحرث صیداوی را با چهارصد نفر به مقابله‏ی آنها فرستاد. در نزدیکی فرات دو گروه در مقابل هم قرار گرفتند. جنگ سختی در گرفت و عده‏ای کشته شدند. چون بنی‏اسد دریافتند که توانایی مقاومت ندارند، به سوی قبیله‏ی خود بازگشتند و شبانه از آنجا کوچ کردند تا از غضب عمر بن سعد در امان بمانند. امام (ع) پس از آنکه شرح ماجرا را از حبیب بن مظاهر شنید فرمود: «لا حول و لا قوة الا بالله». [2]

×××××

پاورقی:1-بحارالانوار،ج44،ص387

2- بحارالانوار،ج44،ص386،خوارزمی،مقتل الحسین،ج1،ص242

منبع:کتاب بعثت بدون وحی

روزششم محرم

با فرا رسیدن روز ششم، کربلا پرجمعیت‏ترین منطقه‏ی عراق شده بود. عبیدالله در نامه‏ای تهدیدآمیز به عمر بن سعد نوشت: اکنون تو را با سپاهی فراوان از سواره و پیاده‏گان، با تجهیزاتی تمام مسلح کرده تو بر آنها فرمانده ساخته‏ام. آگاه باش که هر ساعت از روز و شب کارهای تو را به من گزارش می‏کنند. [1] حبیب بن مظاهر از امام (ع) اجازه گرفت تا نزد بنی‏اسد رفته و آنها را به یاری امام دعوت کند. پس از اذن امام (ع)، حبیب مخفیانه در تاریکی شب به نزد بنی‏اسد رفت و گفت: بهترین بشارت را که نماینده‏ای می‏تواند برای قوم خویش بیاورد برایتان آورده‏ام؛ شما را به یاری فرزند پیامبر دعوت می‏کنم. او را یارانی است که هر کدام از هزار مرد جنگی برترند، و هرگز

او را تنها نخواهند گذاشت و به دشمنانش تسلیم نخواهند کرد. عمر بن سعد با انبوهی از کوفیان او را محاصره کرده است. چون شما را با من خویشاوندی است به این راه خیر راهنمایتان می‏شوم، امروز از من فرمان برید و به یاری او شتاب کنید تا شرف دنیا و آخرت برای شما باشد. به خدا سوگند! اگر یک نفر از شما در راه خدا در اینجا با پسر دختر پیامبر کشته شود، و صبر پیشه سازد و امید پاداش از خداوند داشته باشد، رسول خدا (ص) در بهشت یار و همنشین او خواهد بود.

در این هنگام عبیدالله بن بشیر اسدی از جا برخاست و گفت: هنگامی که این مردم آماده‏ی جنگ شوند و سواران از سنگینی و شدت پیکار بهراسند، من رزمنده‏ای شجاع و دلاور، همانند شیری غرنده و جنگنده هستم. پس از آنکه نود تن از مردان بنی‏اسد با وی همراه شدند و به سوی امام شتافتند، جاسوسان، عمر بن سعد را از این موضوع آگاه کردند، و او، ارزق بن الحرث صیداوی را با چهارصد نفر به مقابله‏ی آنها فرستاد. در نزدیکی فرات دو گروه در مقابل هم قرار گرفتند. جنگ سختی در گرفت و عده‏ای کشته شدند. چون بنی‏اسد دریافتند که توانایی مقاومت ندارند، به سوی قبیله‏ی خود بازگشتند و شبانه از آنجا کوچ کردند تا از غضب عمر بن سعد در امان بمانند. امام (ع) پس از آنکه شرح ماجرا را از حبیب بن مظاهر شنید فرمود: «لا حول و لا قوة الا بالله». [2]

×××××

پاورقی:1-بحارالانوار،ج44،ص387

2- بحارالانوار،ج44،ص386،خوارزمی،مقتل الحسین،ج1،ص242

منبع:کتاب بعثت بدون وحی