به ره ولای مهدی

چه خوش است من بمیرم به ره ولای مهدی!

سروجان بها ندارد که کنم فدای مهدی

همه نقد ِ هستی خود ، بدهم به صاحب جان

که یکی دقیقه بینم رخ دلگشای مهدی

چه کنم چه چاره سازم که دل ِ رمیده ی من

نکند هوای دیگر به جز از هوای مهدی

نه هوای کعبه دارم ، نه صفا و مروه خواهم

که ندارد این مکان ها به خدا صفای مهدی

من دل شکسته هر دم، به امید در نشستم

که مگر عیان ببینم ، قد دلربای مهدی

دل من تپد به سینه ، به امید روزگاری

" که گذشت گاه محنت" ، شنوم ز نای مهدی

به گداییش " فصیحی"، همه فخر می فروشم

که ز پادشاست برتر به جهان، گدای مهدی

××××××

فصیحی

داستان دوستان

تشرف سید حمود بغدادی

حاج شیخ عبدالحسین بغدادى فرمود: سـیـد حمود بن سید حسون بغدادى , از اخیار و رفقاى ایشان و در کمال تدین و عفت نفس و بلند نـظـر, بـود و بـا آن کـه مـبتلا به شعار صالحین , یعنى فقر بود, بااین حال جهت تشرف به خدمت حـضرت ولى عصر ارواحنافداه تصمیم گرفت که چهل شب جمعه به زیارت حضرت سیدالشهداء (ع ) از بغداد به کربلا, برود.
به همین جهت حیوانى را براى این امر خریدارى نموده و متحمل مخارج آن گردیده بود و خیلى وقـتـهـا مى شد که بیشتر از یک قمرى نداشته , ولى به زاد توکل و توشه توسل بیرون مى آمد.
حق تـعـالى چنان محبت آن بزرگوار را در قلوب مردم انداخته بود که اهل محمودیه , که اغلب ایشان اهل سنت و جماعتند, همیشه به انتظار آمدن ایشان بوده , و دیده به راه , به مجرد ورودش , گرد او جمع مى شدند و وى را تکریم نموده , آب و غذا براى خودش و علوفه براى مرکبش مهیا مى کردند.
اهل اسکندریه که همگى , سنیان متعصب مى باشند هم به این شکل با ایشان , برخورد مى کردند.
زمـانـى که یک چله آن بزرگوار به اتمام رسید, در آخر, مردد شد که این شب , شب چهلم است یا شب سى و نهم , و آن شب مصادف با زیارت مخصوصه امیرالمؤمنین (ع ) بود.
وارد نـجف اشرف شده و شب چهارشنبه با جمعى از رفقا به مسجد سهله مشرف گردید, تا آن که روز چهارشنبه به سمت کربلا روانه شود.
اعمال مسجدسهله را بجاآورده با جماعتى به مسجد صع صعه مشرف شدند.
در آن جا دو رکعت نماز گذاردندو مشغول خواندن دعاى نوشته شده بر تابلو شدند.
رفقاى او به سجده رفتند و سیددعاى سجده را براى ایشان خواند.
بعد هم خودش به سجده رفـت و بـه رفقا گفت : شمادعاى سجده را براى من بخوانید.
آنها چون سواد نداشتند و خط روى سنگ هم ناخوانا بود, نتوانستند درست بخوانند.
جناب سید که قدرى تند مزاج بود, برآشفت و به رفقا تندى کرد و گفت : این چه وضعى است ؟ نـاگـهـان شعاع انوار کبریایى و لمعات جمال الهى در و دیوار مسجد را چون وادى مقدس طور و ذى طـوى پر نور و ضیاء کرد.
نداى روح افزاى امام , چون نداى رب رحیم با موسى کلیم , به گوش سـیـد و رفـقایش رسید که فرمود: ولدى حمود انا اتمم لک الدعاء (فرزندم حمود من دعا را برایت مـى خـوانـم ) و شروع به قرائت دعاى سجده نمود.
در آن حال در و دیوار مسجد به همراه او قرائت مـى کـردنـد و تـمام مؤمنین حاضر این انوار و اسرار و قرائت اذکار را مى شنیدند و لکن , شخص را نمى دیدند.
سـیـد بزرگوار مى خواست سر از سجده بردارد و به دامان آن مسجود ملائکه دست توسل برآورد, ولـى عـقـل او را منع کرد و فرمایش امام را, که تمام کردن دعا بود, به خاطر آورد.
خلاصه به هزار آرزو و انـتـظـار, سر از سجده بلند کرد.
در این وقت جمال دل آراى آن امام مهربان را دید که تمام مسجد را مثل چراغى که نورش به آسمان مى رفت , نورافشانى مى کند.
آن حضرت , با زبان گهربار خـود به سید فرمود: شکر اللّه سعیک (خدا قبول کند).
اشاره به این که , این عمل عظیم و مداومت بر زیارت حضرت سیدالشهداء (ع ) از تو قبول باد و به مقصود خود نایل گشتى .
این مطلب رافرمود و غایب شد و آن نور هم ناپدید گشت .
افـرادى کـه هـمـراه سـید بودند, دوان دوان به اطراف و اکناف رفتند, ولى هر جاى صحرارا نگاه کردند هیچ اثرى نیافتند.
عده اى در مسجد سهله بودند, از جمله شیخ محمد حسین کاظمى (ره ), مصنف کتاب هدایة الانام ایشان همان جا انوارى رااز مسجد صعصعه دیدند.
همگى بیرون دویدند و دیدند که مؤمنین سراسیمه به دنبال آن ماه تابان مى دوند, لذا لباسهاى سید را براى تبرک قطعه قطعه کردند و بردند, مگرقباى ایشان که بجاى ماند.
به همین جهت , سید حمود زیارت شب جمعه کربلا را ترک نکرد و بر آن مواظبت داشت .

حدیث روز

حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) جوان وبا صورتی زیبا مانند ماه وستارهء درخشان

 متن حدیث

" المهدی رجل من ولدی ، وجهه کالقمر الدری ، اللون لون عربی ، والجسم جسم إسرائیلی ، یملأ الأرض عدلا کما ملئت جورا ، یرضى بخلافته أهل السماء وأهل الأرض والطیر فی الهواء . یملک عشرین سنة "

                                                              * * *

ترجمه حدیث
* از حذیفه ، از رسول خدا ( ص ) روایت شده است که حضرت فرمود : مهدى ( علیه السلام ) مردى از فرزندان من است چهرهء آن حضرت مانند ماه درخشان است ، رخسار او گندم گون و جسم و قامت وى رشید ( مانند فرزندان حضرت یعقوب ( ع ) ) زمین را پر از عدل مى نماید همانگونه که از جور پر شده است ، اهل آسمان و زمین و پرندگان در هوا از خلافت او راضى و خشنود هستند و آن حضرت بیست سال حکومت خواهد نمود .

منبع حدیث

 - المصادر :
* : أحمد : على ما فی ینابیع المودة ، ولم نجده فی فهارس نسخته التی عندنا .
* : ابن ماجة : على ما فی غایة المرام ، ولم نجده فی نسخته التی عندنا .
* : الرویانی : على ما فی عرف السیوطی ، والفتاوى الحدیثیة ، والصواعق ، وکنز العمال ، والجامع الصغیر .
* : الطبرانی : على ما فی بیان الشافعی ، والصواعق ، وفرائد فوائد الفکر ، وإسعاف الراغبین ، والمغربی .
* : أربعون أبی نعیم : على ما فی بیان الشافعی ، وفرائد فوائد الفکر ، ولوائح السفارینی ، وکشف الغمة .
* : مناقب المهدی لأبی نعیم : على ما فی بیان الشافعی ، ولوائح السفارینی .
* : أبو نعیم : على ما فی میزان الاعتدال .
* : البعث والنشور للبیهقی : على ما فی إثبات الهداة .
* : الفردوس : ج 4 ص 221 ح 6667 - عن حذیفة ، عن النبی صلى الله علیه وآله : -
* : مصابیح البغوی : على ما فی غایة المرام ، ولم نجده فیه بهذا اللفظ .
* : العلل المتناهیة : ج 2 ص 858 ح 1439 - قال " وأما حدیث حذیفة فحدثت عن ماجد بن بکر الزاهد قال : أنا یوسف بن محمد الخطیب قال : نا العباس بن ترکان قال : نا عبد الرحمن بن حمدان الحلاب قال : نا محمد بن إبراهیم بن کثیر الصوری قال : نا رواد بن الجراح قال : نا سفیان الثوری ، عن منصور ، عن ربعی ، عن حذیفة قال : قال رسول الله صلى الله علیه وسلم : - وفیه " . . کالکوکب الدری . . فرضی خلافته أهل الأرض وأهل السماء والطیر فی الجو " .
* : بیان الشافعی : ص 501 ب 8 - عن الفردوس ، وفیه " . . أهل السماوات والأرض " .
وفی : ص 513 ب 17 - بسنده إلى أبی نعیم ، ثم بسنده : حدثنا محمد بن المظفر ، حدثنا عبد الرحمن بن إسماعیل بن علی بدمشق ، حدثنا محمد بن إبراهیم ، حدثنا داود ، حدثنا سفیان ، عن منصور ، عن ربیع ، عن حذیفة قال : قال رسول الله صلى الله علیه وآله : - وقال " قلت : هذا حدیث حسن ، رزقناه عالیا بحمد الله ، عن جم غفیر من أصحاب الثقفی ، وسنده معروف عندنا ، ذکره أبو نعیم فی مناقب المهدی ، وأخرجه الطبرانی فی معجمه ، عن محمد بن إبراهیم بن کثیر الصوری قال : حدثنا وارد بن الجراح کما سقناه " .
* : ذخائر العقبى : ص 136 - أوله ، مرسلا عن حذیفة ، عن النبی صلى الله علیه وآله : - وقال " وقد روی عن أبی سعید الخدری وعبد الرحمن بن عوف وغیرهما أنه من عترته صلى الله علیه وسلم " .
* : عقد الدرر : ص 18 ب 1 - أوله ، عن أبی نعیم فی صفة المهدی .
وفی : ص 34 ب 3 - کما فی روایة بیان الشافعی الثانیة ، وقال " أخرجه الحافظ أبو نعیم فی مناقب المهدی ، وأخرجه الحافظ أبو القاسم الطبرانی فی معجمه " .
وفی : ص 239 ب 11 - أوله ، کما فی روایته الثانیة ، وقال " أخرجه الحافظ أبو نعیم الأصبهانی فی مناقب المهدی ، ورواه الحافظ أبو القاسم الطبرانی فی معجمه " .
* : میزان الاعتدال : ج 3 ص 449 - أوله ، وقال " قال أبو نعیم : حدثنا سلیمان بن أحمد ، حدثنا محمد بن إبراهیم بن کثیر ، حدثنا رواد ، حدثنا سفیان ، عن منصور ، عن ربعی ، عن حذیفة قال : قال رسول الله صلى الله علیه وسلم : - إلى قوله " کالکوکب الدری " .
* : لسان المیزان : ج 5 ص 23 - أوله ، کما فی میزان الاعتدال .
* : الفصول المهمة : ص 294 - عن الفردوس .
* : جواهر العقدین : على ما فی ینابیع المودة .
* : الجامع الصغیر : ج 2 ص 672 ح 9245 - أوله ، عن الرویانی ، عن حذیفة : - وقال " حدیث صحیح " .
* : عرف السیوطی ، الحاوی : ج 2 ص 66 - أوله ، وقال " وأخرج الرویانی فی مسنده ، وأبو نعیم عن حذیفة : - وفیه " . . المهدی رجل من ولدی لونه لون عربی وجسمه جسم إسرائیلی ، على خده الأیمن خال کأنه کوکب دری ، یملأ الأرض عدلا کما ملئت جورا ، یرضى فی خلافته أهل الأرض وأهل السماء والطیر فی الجو " . وفیها : أوله ، وقال " وأخرج الرویانی فی مسنده ، وأبو نعیم عن حذیفة " .
* : الفتاوى الحدیثیة : ص 28 - أوله ، وقال " وأخرج الرویانی فی مسنده ، وأبو نعیم " . وفیها : کما فی روایة عرف السیوطی الثانیة ، عن الرویانی وأبی نعیم أیضا .
* : صواعق ابن حجر : ص 164 ب 11 ف 1 - کما فی روایة بیان الشافعی الثانیة بتفاوت یسیر وتقدیم وتأخیر ، وقال " وأخرج الرویانی ، والطبرانی وغیرهما " .
* : القول المختصر : ص 9 ب 1 ح 47 - کما فی عرف السیوطی بتفاوت یسیر ، مرسلا .
* : برهان المتقی : ص 93 ب 2 ح 16 - عن روایة عرف السیوطی الثانیة .
* : کنز العمال : ج 14 ص 264 ح 38666 - أوله ، عن الرویانی .
* : مرقاة المفاتیح : ص 179 - أوله ، عن الرویانی .
* : فرائد فوائد الفکر : ص 4 ب 2 - کما فی العلل المتناهیة ، عن حذیفة : - وقال " أخرجه أبو نعیم فی مناقب المهدی ، والطبرانی فی معجمه " .
* : لوائح السفارینی : ج 2 ص 4 - وقال " أخرجه أبو نعیم فی مناقب المهدی ، والطبرانی فی معجمه " .
* : إسعاف الراغبین : ص 146 - أوله ، کما فی الصواعق ، وقال " وأخرج الرویانی والطبرانی وغیرهما " .
* : نور الابصار : ص 187 - کما فی بیان الشافعی ، ما عدا آخره ، بتفاوت یسیر ، وقال " و أخرج الرویانی ، والطبرانی ، وغیرهما " .
وفی : ص 188 - عن الفردوس .
* : جواهر العقدین : على ما فی ینابیع المودة .
* : ینابیع المودة : ص 188 ب 56 - عن الجامع الصغیر .
وفی : ص 433 ب 73 - عن جواهر العقدین .
* : فیض القدیر : ج 6 ص 279 ح : 9245 - عن الجامع الصغیر .

* : العمدة : ص 439 ح 922 - عن الفردوس .
* : الطرائف : ج 1 ص 178 ح 283 - عن الفردوس بتفاوت یسیر ، وفیه " . . واللون منه لون العربی . . یملأ الأرض قسطا وعدلا کما ملئت ظلما . . أهل السماوات والأرض " .
وفی : ص 276 - کما فی روایة عرف السیوطی الثانیة ، عن بیان الشافعی .
* : إثبات الهداة : ج 3 ص 593 ب 32 ف 2 ح 15 - أوله ، عن کشف الغمة .
وفیها : ح 16 - کما فی روایة عرف السیوطی الثانیة ، عن کشف الغمة .
وفی : ص 600 ب 32 ف 2 ح 68 - کما فی الفردوس ، عن کشف الغمة .
وفی : ص 605 ب 32 ف 4 ح 104 - کما فی الفرودس ، عن الطرائف .
وفی : ص 608 ب 32 ف 8 ح 118 - عن تحفة الأبرار ، وفیه " . . المهدی من ولدی " .
وفی : ص 617 ب 32 ف 17 ح 172 - عن الأنوار البدریة وفیه " . . المهدی من ولدی " .
وفیها : ح 173 - أوله ، عن الأنوار البدریة .
* : غایة المرام : ص 698 ب 141 ح 58 - کما فی الفردوس بتفاوت یسیر ، عن مصابیح البغوی ، وفیه " . . أهل السماوات " .
وفی : ص 699 ب 141 ح 80 - کما فی روایة عرف السیوطی بتفاوت یسیر ، عن أربعین أبی نعیم ، وفیه " . . على خده الأیمن . . والطیر فی جو السماء " .
وفی : ص 702 ب 141 ح 132 - کما فی الفردوس بتفاوت یسیر ، عن بیان الشافعی ظاهرا ، ولیس فیه " رجل من ولدی " وفیه " . . والجسم منه إسرائیلی . . وقسطا " .
وفی : ص 703 ب 141 ح 146 - عن بیان الشافعی .
* : حلیة الأبرار : ج 2 ص 582 - 583 - ب 20 - عن دلائل الإمامة ، وفیه " . . محمد بن إبراهیم الصوری " .
وفی : ص 697 ب 54 ح 21 - کما فی الفردوس بتفاوت یسیر ، عن مصابیح البغوی .
وفی : ص 701 ب 54 ح 43 - أوله ، عن أربعین أبی نعیم .
وفی : ص 702 ب 54 ح 44 - کما فی روایة عرف السیوطی الثانیة ، عن أربعین أبی نعیم ،
وفیه " . . یملأ الأرض قسطا وعدلا . . على خده الأیمن " .
وفی : ص 712 ب 54 ح 96 - عن الفردوس بتفاوت یسیر ، ولیس فیه " رجل من ولدی " .
وفی : ص 717 ب 54 ح 110 - عن بیان الشافعی ظاهرا .
* : البحار : ج 51 ص 80 ب 1 ح 8 - أوله ، عن کشف الغمة .
وفیها : ج 9 - کما فی عرف السیوطی ، عن کشف الغمة .
وفی : ص 91 ب 1 - عن روایة کشف الغمة الثالثة .
وفی : ص 95 - عن روایة کشف الغمة الثانیة .
* : المهدی الموعود : ج 1 ص 15 ح 3 - عن إسعاف الراغبین .
* : منتخب الأثر : ص 185 ف 2 ب 4 ح 1 - عن صواعق ابن حجر . وقد ذکر لهذا الحدیث فی ملحقات " إحقاق الحق " ج 13 ص 161 ، المصادر الأخرى
التالیة :
* : تاریخ الاسلام للشیخ عثمان عثمانی : ج 1 ص 156 طبع مصر .
* : جالیة الکدر : ص 208 - طبع مصر .
* : العرائس الواضحة ، الأبیاری : ص 280 .
* : الفتح الکبیر : ج 3 ص 259 - طبع مصر .
* : الأربعون لأبی العلاء الهمدانی : على ما فی مناقب الکاشی : ص 300 مخطوط

 سه شهیددرآغوش یک شهید

به یادسالروزشهادت حماسه آفرینان عملیات کربلای4و

کربلای 5استان قزوین

آن ها برای رفتن بی طاقت و هم پیمان شده بودند که باید بروند و هرکه

 زودتر رفت،فراخوان دیگران باشد و همینطور هم شد.

شهیدان:رحمن عبادی،حسین فلاح،علی میرزا ترابی،و شاپور عبدی در

سال 1365 و با آغاز عملیات کربلای 4 تصمیمشان نهایی شد و همان

سال هم چهار نفری میهمان خدا بر سر سفره ی آقایشان امام حسین(ع) شدند.

هشت خاصّیت زمین کربلا
تربت حضرت سید الشّهداء بر اساس روایات موثّق آثار فراوانى دارد، از آن جمله :
1 - طبق روایات رسیده سجده کردن بر تربت حضرت حسین علیه السلام موجب قبولى نماز است ، که امام صادق علیه السلام مى فرماید:
السُّجُودُ عَلى تُربَة الحُسین علیه السلام یَخرِقُ الحُجبُ السَّبعة .
سجده کردن بر تربت امام حسین علیه السلام هفت حجاب را از (منع قبولى آن ) نماز بر مى دارد.
2 - ذکر با تسبیح تربت سیّدالشّهداءبراى هر ذکر چهل حسنه در نامه اعمال مى نویسند، و حتّى بدون ذکر، تسبیح را در دست چرخاندن هر یک بیست حسنه دارد.
3 - هر گاه کام نوزاد را با تربت سیّد الشّهداء باز کنند مانند اکسیرى که مس ‍ را به طلا مبدل میسازد و وجود نوزاد را از هر پلیدى دور نموده و محبّت اهل بیت رسول خدا(صلی الله علیه وآله ) را در دل او مى کارد.
4 - بر لحد یعنى قبر هر میّتى که تربت کربلا باشد از عذاب قبر رهانیده میشود.
5 - تربت کربلا بر هر درد بى درمانى شفا بخش مى باشد کما اینکه بسیار تجربه شده است و در کتب مختلف ذکر گردیده است .
6 - خاک مقتل حسین بن على علیه السلام حصن ، یعنى حصار مى باشد از هر آفات و هر گزندى ، و هر کس آن را با خود حمل نماید، محفوظ خواهد ماند.
7 - آرام بخش تلاطم موّاج دریاهاست یعنى هرگاه دریا به تلاطم آید، و چاره از همه جا قطع گردد و کمى تربت کربلا بر آن بپاشند دریا آرام میگیرد.
8 - تربت مظلوم کربلا تحفه حوریان بهشت است آن گاه که در روز قیامت ماه و خورشیدى نیست تا نور افشانى کند و ظلمات محشر همه جا را فرا مى گیرد، به دستور خداوند خاک کربلا که تربت سیّدالشّهداء علیه السلام مى باشد برداشته شده و در بالاى بهشت قرار داده مى شود
و نور عظیمى از تربت آن حضرت همه جا را روشن مى کند و همه دیدگان را خیره مى سازد کما اینکه خورشید چشم انسان را مى زند و کسى نمى تواند مستقیم به آن نگاه کند.

××××××

پاورقی:1- کشکول النور ج 1 ص 186.

کشته شدن شیطان بدست امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف)

امام صادق (علیه السلام ) فرمود: وقتى که حضرت قائم (علیه السلام ) ظهور کند   (از مکه ) به کوفه مى آید و در مسجد کوفه (که یاران سلحشور اطرافش را گرفته اند) شیطان به حضور آنحضرت مى رسد و زانوى (عجز) به زمین مى زند و مى گوید:

یا ویله من هذا الیوم :«اى واى از این روز ».
آنگاه امام زمان (علیه السلام ) موى پیشانى شیطان را گرفته و گردنش را مى زند و او را به هلاکت مى رساند، و این روز، همان روز«وقت معلوم « است (که در آیه 37 و 38 سوره حجر آمده : خداوند تا روز «وقت معلوم» به شیطان مهلت مى دهد).

×××××××

پاورقی:1-اثباة الهداة ج 7 ص 101

استغاثه به حضرت مهدی(عج)

     عمرم تمام گشت ز هجران روی تو 

ترسم شها به خاک برم آرزوی تو

                                 با آن که روی ماه تو از دیده شد نهان

                                 عشاق را همیشه بود دیده سوی تو

     خورشید چهره ات چو نهان شد زچشم خلق

شد روزشان سیاه از این غم چو موی تو 

                               دامن پر از ستاره کنم شب ز اشک چشم

                             چون بنگرم به ماه و کنم یاد روی تو

 گردش به باغ بهرتماشای گل بود

 گلهای باغ را نبود رنگ و بوی تو

                             همچون مسیح جان به تن مردگان دهد

                              گر بگذرد نسیم سحرگه ز کوی تو

 تا کی زهجر روی تو سوزیم همچو شمع

شبها به یاد روی تو و گفتگوی تو

                              رحمی به حال" شاهد" از پا فتاده کن

                              تا کی به هر دیار کند جستجوی تو

×××××××

شهید حسین شاهد

تشرف حسن بن وجناء در غیبت صغری

ابومحمد حسن بن وجناء مى گوید: سـالـى کـه پنجاه و چهارمین حج خود را بجا مى آوردم , در زیر میزاب (ناودان خانه کعبه ), بعد از نماز عشاء, در سجده بودم و دعا و تضرع مى نمودم .
ناگاه شخصى مراحرکت داد و گفت : یا حسن بن وجناء, برخیز.
سـر بـرداشتم .
دیدم زنى زرد و لاغر, به سن چهل سال یا بیشتر بود.
زن براه افتاد و من پشت سر او بدون آن که سؤالى کنم , روانه شدم .
تا آن که به خانه حضرت خدیجه (س ) رسیدیم .
خـانـه , اتـاقـى داشـت که در آن وسط دیوار بود و نردبانى گذاشته بودند که به طرف دراتاق بالا مى رفت .
آن زن بالا رفت و صدایى آمد که یا حسن بالا بیا.
من هم رفتم و کناردر ایستادم .
در این موقع حضرت صاحب الزمان (ع ) فرمودند: یا حسن بر من نترسیدى ؟ (کنایه از این که چقدر به فکر من بودى ؟) به خدا قسم در هیچ سالى به حج مشرف نشدى ,مگر آن که من با تو (و همیشه به یاد تو) بودم .
تا این مطلب را شنیدم , از شدت اضطراب بیهوش شدم و روى زمین افتادم .
بعد ازدقایقى به خود آمدم و برخاستم .
فـرمـودنـد: یا حسن در مدینه ملازم خانه جعفر بن محمد (ع ) باش و در خصوص آذوقه و پوشاک نمى خواهد به فکر باشى , بلکه مشغول طاعت و عبادت شو.
بعد از آن دفترى که در آن دعاى فرج و صلوات بر خودشان بود, عطا کردند وفرمودند: این دعا را بـخـوان و همان طور بر من صلوات فرست و آن را به غیر ازشیعیان و دوستانم نده , زیرا که توفیق در دست خدا است .
حسن بن وجناء مى گوید عرض کردم : مولاى من , آیا بعد از این شما را زیارت نخواهم کرد.
فـرمـودنـد: یـا حـسن , هر وقت خدا بخواهد, مى بینى و در این هنگام مرا مرخص کردندو من هم مراجعت نمودم .
پس از آن همیشه ملازم خانه امام جعفر صادق (ع ) بودم و از آن جا بیرون نمى رفتم ,مگر براى وضو یـا خـواب یا افطار.
وقتى هم براى افطار وارد خانه مى شدم , مى دیدم کاسه اى گذاشته شده و هر غـذایـى که در روز به آن میل پیدا کرده بودم , با یک نان برایم قرار داده شده بود.
از آن غذا به قدر کفایت مى خوردم .
لباس زمستانى و تابستانى هم در وقت خود مى رسید.
از طـرفـى مردم براى من آب مى آوردند و من آب را در میان خانه مى پاشیدم .
غذا هم مى آوردند, ولـى چـون احـتـیـاجـى نـداشـتـم , آن را به خاطر این که کسى بر حالم اطلاع پیدانکند, تصدق مى نمودم.

حسین(ع)، ریحانه پیغمبر

گروه بسیاری از محدثین نامدار اهل سنت از علی ـ علیه السّلام ـ، ابن عمر، ابوهریره، سعیدبن راشد، و ابوبکره روایت کرده اند که پیغمبر ـ صلّی اللّه علیه وآله ـ فرمود: حسن و حسین دو ریحانه من از دنیا هستند، و از اختلاف الفاظ حدیث معلوم می شود که آن حضرت مکرّر این مضمون را به الفاظ مختلف فرموده اند زیرا لفظ حدیث در بعضی روایات

  «اِنَّ الْحَسَنَ وَ الْحُسَیْنُ هُما رَیْحانَتایَ مِنَ الدُّنیا»

می باشد، و در بعضی دیگر

  «اَلْوَلَدُ رَیْحانَةٌ وَ رَیْحانَتَیَّ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ»

است، و در حدیث دیگر فرمود:

  «اِنَّ اِبْنَیَّ هذَیْنِ رَیْحانَتایَ مِنَ الدُّنْیا»

این دو پسر من دو ریحانه من از دنیا هستند.

و در جای دیگر فرموده:

  «هُما رَیْحانَتایَ مِنَ الدُّنْیا»

و به الفاظ دیگر نیز این حدیث نقل شده است[1] .

سعید بن راشد نقل کرده که: حسن و حسین ـ علیهما السلام ـ بسوی پیغمبر ـ صلّی اللّه علیه و آله و سلّم ـ می دویدند، پیغمبر یکی از آنها را در یک بغل گرفت و دیگری را نیز در بغل دیگر گرفت، و فرمود:

  «هذانِ رَیْحانَتایَ مِنَ الدُّنْیا مَنْ اَحَبَّنی فَلْیُحِبُّهُما»[2] .

این دو، ریحانه من از دنیا هستند هرکس مرا دوست می دارد باید آنها را دوست بدارد.

مناوی از دیلمی در فردوس الأخبار روایت کرده که پیغمبر ـ صلی الله علیه وآله ـ به علی ـ علیه السّلام ـ فرمود:

  «سَلامُ اللّهِ عَلیْکَ یا اَبَا الرَیْحانَتَیْن»[3] .

سلام خدا بر تو ای پدر دو ریحانه.

علاوه بر این احادیث، روایات دیگری نیز هست مثل

  «اُوْصیکَ بِرَیْحانَتَیَّ خَیْراً»[4] .

سفارش می کنم به تو که با دو ریحانه من به نیکی رفتار کنی.

که به رعایت اختصار به آنچه نقل شد قناعت می کنیم.

××××××××

پاورقی:1- صحیح بخاری،ج2،ص188—ترمذی،ج13،ص193

2- ذخائرالعقبی،ص124

3- کنوزالحقائق،ج1،ص145 

 4- التاج العروس،ج2،ص149ونهایه ابن اثیر

قرآن در نگاه امام حسین(ع)

پرسش: قرآن نزد امام حسین علیه‏السلام چه جایگاهی دارد؟

پاسخ: پیوند امام حسین علیه‏السلام و قرآن، بسیار مستحکم و عمیق است. آن حضرت، سخت شیفته‏ی قرآن بود، به گونه‏ای که مونس و هم‏دم شب و روزشان قرآن بود.

این جایگاه ویژه را از میان فرموده‏های آن بزرگوار، درباره‏ی قرآن و واکنش‏های ایشان در برابر آن کتاب عظیم، می‏توان دریافت.

معارف عمیق قرآن

در روایتی امام حسین علیه‏السلام مراتب و معارف قرآن کریم را این‏گونه بیان می‏فرماید:

کتاب الله عزوجل علی أربعة أشیاء: علی العبارة و الاشارة و اللطایف و الحقایق. فالعبارة للعوم و الاشارة للخواص و اللطائف للأولیاء و الحقایق للأنبیاء. [1] .

کتاب خدا بر چهار چیز استوار است: عبارات و رمزها (اشاره‏ها) و لطایف و حقایق. عبارات آن برای توده‏ی مردم است. اشاره و رموزات، از آن خواص و بندگان ویژه است. لطایف آن برای اولیا است و حقایق آن نیز برای پیامبران و انبیاء است.

در این حدیث، امام حسین علیه‏السلام ضمن بیان این که قرآن، دارای معارف عمیقی است، بهره‏مندی از آن را برای همگان میسر می‏داند. مقصود از«عبارات»، شناخت مفاهیم در حد ترجمه و دانستن معانی لغات است که توده‏های مردم در آن سهم دارند. مقصود از «اشارات قرآن» فهم قرآن است، در حد تفسیر آن است که در حوزه‏ی صلاحیت متخصصان قرآن و مجتهدان تفسیر است که به ابزار تفسیر مجهزند. منظور از «لطایف قرآن»، نکات و برداشت‏هایی است که از حد فهم بیش‏تر علمای تفسیر، فراتر بوده، شرط ولایت الهی را طلب می‏کند، آنان که دل به خدا سپرده‏اند و خدا سرپرستی آنان را بر عهده گرفته است و از یاران و حواریون خاص پیشوایان معصومند، به حوزه‏ی لطایف قرآن راه یافته، از آن بهره‏مند می‏شوند. مقصود از «حقایق قرآن»، ذات قدسی و مکنون ملکوتی قرآن است که اتصال و تماس با آن، معصوم را می‏سزد و دست دیگران، از آن حوزه، کوتاه است: «لا یمسه الا المطهرون». [2] .

فضیلت تلاوت قرآن

بشر بن غالب اسدی نقل می‏کند که روزی خدمت امام حسین علیه‏السلام رسیدم و آن حضرت درباره‏ی ارزش و ثواب خواندن قرآن فرمود: «کسی که یک آیه از قرآن را ایستاده بخواند، برای هر حرفی صد پاداش نیکو برای او نوشته می‏شود. اگر در غیر نماز بخواند، خداوند به هر حرفی، ده پاداش نیکو به او عطا می‏کند. پس اگر قرآن را بشنود، به هر حرفی یک پاداش نیکو به او عطا می‏کند و اگر کسی تمام قرآن را در شب بخواند، فرشتگان بر او تا صبح درود می‏فرستند و اگر در روز ختم کند، فرشته‏های نگهبان تا شب بر او درود می‏فرستند و دعای او برآورده است و به اندازه‏ی آن چه میان آسمان و زمین است، به او پاداش داده می‏شود».

پرسیدم: این ثواب خواننده‏ی قرآن است؛ اما کسی که نمی‏تواند قرآن بخواند چه؟ فرمود: «ای برادر بنی‏اسد! در شگفت مباش؛ زیرا خداوند، بخشنده، ستایش کننده و بزرگوار است. اگر آن چه را از قرآن می‏داند، بخواند، خدا این اجر را به او می‏دهد». [3] .

××××××

پاورقی:1- بحارالانوار،ج89،ص20

2- سوره واقعه،آیه79

3- کافی،ج6،ص420