نازنینا

  به تمنای طلوع تو جهان، چشم به راه 

 به امید قدمت،کون و مکان، چشم به راه

                          به تماشای تو، ای نوردل هستی، هست 

                     آسمان کاهکشان کاهکشان چشم به راه!

 رُخ زیبای تو را یاسمن آیینه بدست 

 قد رعنای تو را سرو جوان چشم به راه

                        درشبستان شهود،اشک فشان دوخته اند 

                   همه شب تا به سحر،خلوتیان چشم به راه

 دیدمش فرشی ازابریشم خون میگسترد 

درسراپرده ی چشمان خودآن چشم به راه

                        نازنینا! نفسی اسب تجلّی زین کن! 

                   که زمین گوش به زنگ است وزمان چشم به راه!

 آفتابا! دمی از ابر برون آ، که بود 

بی تو منظومه ی امکان، نگران; چشم به راه!

******* 

 زکریا اخلاص

نشان!

  بعد از پدر، به فاطمه دشمن امان نداد 

و ز مهر، کس تسلی آن خسته جان نداد!

                       زهرا ندید محسن و، گلچین روزگار 

                 گل چید و فیض دیدن بر باغبان داد!

 می‏خواست با پسر بدهد جان به پشت در 

اما چو بیکسی علی دید، جان نداد!

                      در کوچه خواست تا که شود حامی علی 

                دردا که تازیانه‏ی دشمن امان نداد!

 هر قهرمان کند به نشان خود افتخار 

زهرا نشان خود به علی هم نشان نداد!

 *********

قاسم ملکی (ملکی)

ایهاالناس جهان جای تن آسانی نیست

مرد دانا، به جهان داشتن ارزانی نیست

                     خفتگان را چه خبر زمزمه‌ی مرغ سحر؟

                    حیوان را خبر از عالم انسانی نیست

داروی تربیت از پیر طریقت بستان

کادمی را بتر از علت نادانی نیست

                   روی اگر چند پری چهره و زیبا باشد

                  نتوان دید در آیینه که نورانی نیست

شب مردان خدا روز جهان افروزست

روشنان را به حقیقت شب ظلمانی نیست

                  پنجه‌ی دیو به بازوی ریاضت بشکن

                 کاین به سرپنجگی ظاهر جسمانی نیست

طاعت آن نیست که بر خاک نهی پیشانی

صدق پیش آر که اخلاص به پیشانی نیست

                حذر از پیروی نفس که در راه خدای

                مردم افکن‌تر ازین غول بیابانی نیست

عالم و عابد و صوفی همه طفلان رهند

مرد اگر هست بجز عارف ربانی نیست

               با تو ترسم نکند شاهد روحانی روی

             کالتماس تو بجز راحت نفسانی نیست

خانه پرگندم و یک جو نفرستاده به گور

برگ مرگت چو غم برگ زمستانی نیست

               ببری مال مسلمان و چو مالت ببرند

              بانگ و فریاد برآری که مسلمانی نیست

آخری نیست تمنای سر و سامان را

سر و سامان به از بیسر و سامانی نیست

              آن کس از دزد بترسد که متاعی دارد

             عارفان جمع نکردند و پریشانی نیست

وانکه را خیمه به صحرای فراغت زده‌اند

گر جهان زلزله گیرد غم ویرانی نیست

              یک نصیحت ز سر صدق جهانی ارزد

             مشنو ار در سخنم فایده دو جهانی نیست

حاصل عمر تلف کرده و ایام به لغو

گذرانیده، بجز حیف و پشیمانی نیست

              سعدیا گرچه سخندان و مصالح گویی

             به عمل کار برآید به سخندانی نیست

تا به خرمن برسد کشت امیدی که تراست

چاره‌ی کار بجز دیده‌ی بارانی نیست

              گر گدایی کنی از درگه او کن باری

             که گدایان درش را سر سلطانی نیست

به ره ولای مهدی

چه خوش است من بمیرم به ره ولای مهدی!

سروجان بها ندارد که کنم فدای مهدی

همه نقد ِ هستی خود ، بدهم به صاحب جان

که یکی دقیقه بینم رخ دلگشای مهدی

چه کنم چه چاره سازم که دل ِ رمیده ی من

نکند هوای دیگر به جز از هوای مهدی

نه هوای کعبه دارم ، نه صفا و مروه خواهم

که ندارد این مکان ها به خدا صفای مهدی

من دل شکسته هر دم، به امید در نشستم

که مگر عیان ببینم ، قد دلربای مهدی

دل من تپد به سینه ، به امید روزگاری

" که گذشت گاه محنت" ، شنوم ز نای مهدی

به گداییش " فصیحی"، همه فخر می فروشم

که ز پادشاست برتر به جهان، گدای مهدی

آدینه موعود

آدینه (1)
مرا از شرمساری ها رها کن
زدست بی قراری ها رها کن
بیا یک صبح آدینه دلم را
از این چشم انتظاری ها رها کن.

 آدینه (2)
ز ابر آه من آیینه پر شد
دلم از غربتی دیرینه پر شد
ز بس ماندم در این چشم انتظاری
تمام عمرم از آدینه پر شد.

 آدینه (3)
جهان در حسرت آیینه مانده ست
گرفتار غمی دیرینه مانده ست
شب سردی ست بی تو بودن ما
بگو تا صبح چند آدینه مانده ست؟

آدینه (4)
خدایا!، زنده کن شوق دعا را
شبی سرشار کن از خویش ما را
ببین! چشم انتظاران بهاریم
پر از آدینه کن تقویم ها را

××××××

 سید حبیب نظاری

چشمه‏ی فریاد

سر نی در نینوا می‏ماند، اگر زینب نبود 

کربلا در کربلا می‏ماند، اگر زینب نبود

چهره‏ی سرخ حقیقت بعد از آن طوفان رنگ 

پشت ابری از ریا، می‏ماند، اگر زینب نبود

چشمه‏ی فریاد مظلومیت لب تشنگان 

در کویر تفته جا می‏ماند، اگر زینب نبود

زخمه‏ی زخمی‏ترین فریاد در چنگ سکوت 

از طراز نغمه وا می‏ماند، اگر زینب نبود

ذوالجناح دادخواهی، بی‏سوار و بی‏لگام 

در بیابانها رها می‏ماند، اگر زینب نبود

در عبور از بستر تاریخ، سیل انقلاب 

پشت کوه فتنه‏ها می‏ماند، اگر زینب نبود

×××××××

شعراز:قادرطهماسبی(فرید

از جای خیز!

زینب چو دید پیکر آن شه بروی خاک 

از دل کشید ناله به صد آه سوزناک

 کای خفته خوش به بستر خون! دیده باز کن 

احوال ما ببین و سپس خواب ناز کن

 از وارث سریر امامت! ز جای خیز 

بر کشتگان بی‏کفن خود نماز کن

 طفلان خود به ورطه‏ی بحر بلا نگر 

دستی به دستیگری ایشان، دراز کن

 سیرم ز زندگانی دنیا، یکی مرا 

لب بر گلو رسان و زجان بی‏نیاز کن

 برخیز! صبح، شام شد ای میر کاروان 

ما را سوار بر شتر بی ‏جهاز کن

 یا دست ما بگیر و ازین دشت پرهراس 

بار دگر روانه بسوی حجاز کن

××××××× 

شعراز:نیرتبریزی

جلوه‏گاه حق

تا ابد جلوه‏گه حق و حقیقت سر تست 

معنی مکتب تفویض، علی‏اکبر تست

ای حسینی که توئی مظهر آیات خدای 

این صفت از پدر و جد تو در جوهر تست

درس آزادگی عباس به عالم آموخت 

زانکه شد مست از آن باده که در ساغر تست

طفل شش ماهه تبسم نکند، پس چه کند؟! 

آنکه بر مرگ زند خنده علی‏اصغر تست

ای که در کرب و بلا بیکس و یاور گشتی 

چشم بگشا و ببین خلق جهان یاور تست

خواهر غمزده‏ات دید سرت بر نی و گفت: 

آنکه باید به اسیری برود خواهر تست

ای حسینی که به هر کوی عزای تو بپاست 

عاشقان را نظری در دم جانپرور تست

خواست (مهران) بزند بوسه سراپای ترا 

 *******

هفتاد و دو آذرخش

هفتاد و دو کوکب فروزان

تابنده در آسمان اسلام

رفتند زلال عشق نوشند

از چشمه‏ی تابناک الهام

هفتاد و دو آذرخش سوزان

از دامن ابر خاک رستند

رفتند به سوی چشمه‏ی نور

تا دور زمانه هست، هستند

هفتاد و دو آفتاب تابان

بر بام سپیده سر کشیدند

ققنوس‏صفت میان آتش

در گلشن شعله پر کشیدند

در سوگ حسینیان عاشق

گل خیمه به وادی عدم زد

بر طارم بیکران هستی

منظومه‏ی ما درفش غم زد

بر بام بلند روشنائی

خورشید، برهنه سر برآمد

بر لشکریان شب خروشید

خون از نفس سحر برآمد

رفتند و به دشت تیره‏ی شب

تخم گل آفتاب کشتند

معنای چگونه زیستن را

با سرخی خون خود نوشتند

×××××××

شعراز:نصرالله مردانی

ندای ابوالفضل‏

سرو کجا، قامت رسای ابوالفضل

ماه کجا، جلوه‏ی لقای ابوالفضل

می‏رهد از رنج و غم به دنیی و عقبا

در دل هر کسی بود ولای ابوالفضل‏

ای دل عاشق طلب کن از سر اخلاص

جرعه‏ای از چشمه‏ی صفای ابوالفضل‏

هستی خود در ره عقیده فدا کرد

ای همه هستی من فدای ابوالفضل‏

در دل غمدیده‏ام ولای حسین است

در سر شوریده‏ام هوای ابوالفضل‏

میرسد اینک بگوش دل هله بشنو

نغمه‏ی آزادی از ندای ابوالفضل‏

روز وفای بعهد در صف هیجا

گفت زمین و زمان ثنای ابوالفضل‏

خصم به وحشت شد از رشادت عباس

دوست به حیرت شد از وفای ابوالفضل‏

دست اگر شد جدا ز پیکر پاکش

هست بپا تا ابد لوای ابوالفضل‏

چشم امیدش بود بحشر، که «قاضی»

عفو نماید مرا خدای ابوالفضل‏