داستان دوستان
تشرف سید حمود بغدادی
حاج شیخ عبدالحسین بغدادى فرمود: سـیـد حمود بن سید حسون بغدادى , از اخیار و رفقاى ایشان و در کمال تدین و عفت نفس و بلند نـظـر, بـود و بـا آن کـه مـبتلا به شعار صالحین , یعنى فقر بود, بااین حال جهت تشرف به خدمت حـضرت ولى عصر ارواحنافداه تصمیم گرفت که چهل شب جمعه به زیارت حضرت سیدالشهداء (ع ) از بغداد به کربلا, برود.
به همین جهت حیوانى را براى این امر خریدارى نموده و متحمل مخارج آن گردیده بود و خیلى وقـتـهـا مى شد که بیشتر از یک قمرى نداشته , ولى به زاد توکل و توشه توسل بیرون مى آمد.
حق تـعـالى چنان محبت آن بزرگوار را در قلوب مردم انداخته بود که اهل محمودیه , که اغلب ایشان اهل سنت و جماعتند, همیشه به انتظار آمدن ایشان بوده , و دیده به راه , به مجرد ورودش , گرد او جمع مى شدند و وى را تکریم نموده , آب و غذا براى خودش و علوفه براى مرکبش مهیا مى کردند.
اهل اسکندریه که همگى , سنیان متعصب مى باشند هم به این شکل با ایشان , برخورد مى کردند.
زمـانـى که یک چله آن بزرگوار به اتمام رسید, در آخر, مردد شد که این شب , شب چهلم است یا شب سى و نهم , و آن شب مصادف با زیارت مخصوصه امیرالمؤمنین (ع ) بود.
وارد نـجف اشرف شده و شب چهارشنبه با جمعى از رفقا به مسجد سهله مشرف گردید, تا آن که روز چهارشنبه به سمت کربلا روانه شود.
اعمال مسجدسهله را بجاآورده با جماعتى به مسجد صع صعه مشرف شدند.
در آن جا دو رکعت نماز گذاردندو مشغول خواندن دعاى نوشته شده بر تابلو شدند.
رفقاى او به سجده رفتند و سیددعاى سجده را براى ایشان خواند.
بعد هم خودش به سجده رفـت و بـه رفقا گفت : شمادعاى سجده را براى من بخوانید.
آنها چون سواد نداشتند و خط روى سنگ هم ناخوانا بود, نتوانستند درست بخوانند.
جناب سید که قدرى تند مزاج بود, برآشفت و به رفقا تندى کرد و گفت : این چه وضعى است ؟ نـاگـهـان شعاع انوار کبریایى و لمعات جمال الهى در و دیوار مسجد را چون وادى مقدس طور و ذى طـوى پر نور و ضیاء کرد.
نداى روح افزاى امام , چون نداى رب رحیم با موسى کلیم , به گوش سـیـد و رفـقایش رسید که فرمود: ولدى حمود انا اتمم لک الدعاء (فرزندم حمود من دعا را برایت مـى خـوانـم ) و شروع به قرائت دعاى سجده نمود.
در آن حال در و دیوار مسجد به همراه او قرائت مـى کـردنـد و تـمام مؤمنین حاضر این انوار و اسرار و قرائت اذکار را مى شنیدند و لکن , شخص را نمى دیدند.
سـیـد بزرگوار مى خواست سر از سجده بردارد و به دامان آن مسجود ملائکه دست توسل برآورد, ولـى عـقـل او را منع کرد و فرمایش امام را, که تمام کردن دعا بود, به خاطر آورد.
خلاصه به هزار آرزو و انـتـظـار, سر از سجده بلند کرد.
در این وقت جمال دل آراى آن امام مهربان را دید که تمام مسجد را مثل چراغى که نورش به آسمان مى رفت , نورافشانى مى کند.
آن حضرت , با زبان گهربار خـود به سید فرمود: شکر اللّه سعیک (خدا قبول کند).
اشاره به این که , این عمل عظیم و مداومت بر زیارت حضرت سیدالشهداء (ع ) از تو قبول باد و به مقصود خود نایل گشتى .
این مطلب رافرمود و غایب شد و آن نور هم ناپدید گشت .
افـرادى کـه هـمـراه سـید بودند, دوان دوان به اطراف و اکناف رفتند, ولى هر جاى صحرارا نگاه کردند هیچ اثرى نیافتند.
عده اى در مسجد سهله بودند, از جمله شیخ محمد حسین کاظمى (ره ), مصنف کتاب هدایة الانام ایشان همان جا انوارى رااز مسجد صعصعه دیدند.
همگى بیرون دویدند و دیدند که مؤمنین سراسیمه به دنبال آن ماه تابان مى دوند, لذا لباسهاى سید را براى تبرک قطعه قطعه کردند و بردند, مگرقباى ایشان که بجاى ماند.
به همین جهت , سید حمود زیارت شب جمعه کربلا را ترک نکرد و بر آن مواظبت داشت .
حدیث روز
حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) جوان وبا صورتی زیبا مانند ماه وستارهء درخشان
متن حدیث
" المهدی رجل من ولدی ، وجهه کالقمر الدری ، اللون لون عربی ، والجسم جسم إسرائیلی ، یملأ الأرض عدلا کما ملئت جورا ، یرضى بخلافته أهل السماء وأهل الأرض والطیر فی الهواء . یملک عشرین سنة "
* * *
ترجمه حدیث
* از حذیفه ، از رسول خدا ( ص ) روایت شده است که حضرت فرمود : مهدى ( علیه السلام ) مردى از فرزندان من است چهرهء آن حضرت مانند ماه درخشان است ، رخسار او گندم گون و جسم و قامت وى رشید ( مانند فرزندان حضرت یعقوب ( ع ) ) زمین را پر از عدل مى نماید همانگونه که از جور پر شده است ، اهل آسمان و زمین و پرندگان در هوا از خلافت او راضى و خشنود هستند و آن حضرت بیست سال حکومت خواهد نمود .
منبع حدیث
- المصادر :
* : أحمد : على ما فی ینابیع المودة ، ولم نجده فی فهارس نسخته التی عندنا .
* : ابن ماجة : على ما فی غایة المرام ، ولم نجده فی نسخته التی عندنا .
* : الرویانی : على ما فی عرف السیوطی ، والفتاوى الحدیثیة ، والصواعق ، وکنز العمال ، والجامع الصغیر .
* : الطبرانی : على ما فی بیان الشافعی ، والصواعق ، وفرائد فوائد الفکر ، وإسعاف الراغبین ، والمغربی .
* : أربعون أبی نعیم : على ما فی بیان الشافعی ، وفرائد فوائد الفکر ، ولوائح السفارینی ، وکشف الغمة .
* : مناقب المهدی لأبی نعیم : على ما فی بیان الشافعی ، ولوائح السفارینی .
* : أبو نعیم : على ما فی میزان الاعتدال .
* : البعث والنشور للبیهقی : على ما فی إثبات الهداة .
* : الفردوس : ج 4 ص 221 ح 6667 - عن حذیفة ، عن النبی صلى الله علیه وآله : -
* : مصابیح البغوی : على ما فی غایة المرام ، ولم نجده فیه بهذا اللفظ .
* : العلل المتناهیة : ج 2 ص 858 ح 1439 - قال " وأما حدیث حذیفة فحدثت عن ماجد بن بکر الزاهد قال : أنا یوسف بن محمد الخطیب قال : نا العباس بن ترکان قال : نا عبد الرحمن بن حمدان الحلاب قال : نا محمد بن إبراهیم بن کثیر الصوری قال : نا رواد بن الجراح قال : نا سفیان الثوری ، عن منصور ، عن ربعی ، عن حذیفة قال : قال رسول الله صلى الله علیه وسلم : - وفیه " . . کالکوکب الدری . . فرضی خلافته أهل الأرض وأهل السماء والطیر فی الجو " .
* : بیان الشافعی : ص 501 ب 8 - عن الفردوس ، وفیه " . . أهل السماوات والأرض " .
وفی : ص 513 ب 17 - بسنده إلى أبی نعیم ، ثم بسنده : حدثنا محمد بن المظفر ، حدثنا عبد الرحمن بن إسماعیل بن علی بدمشق ، حدثنا محمد بن إبراهیم ، حدثنا داود ، حدثنا سفیان ، عن منصور ، عن ربیع ، عن حذیفة قال : قال رسول الله صلى الله علیه وآله : - وقال " قلت : هذا حدیث حسن ، رزقناه عالیا بحمد الله ، عن جم غفیر من أصحاب الثقفی ، وسنده معروف عندنا ، ذکره أبو نعیم فی مناقب المهدی ، وأخرجه الطبرانی فی معجمه ، عن محمد بن إبراهیم بن کثیر الصوری قال : حدثنا وارد بن الجراح کما سقناه " .
* : ذخائر العقبى : ص 136 - أوله ، مرسلا عن حذیفة ، عن النبی صلى الله علیه وآله : - وقال " وقد روی عن أبی سعید الخدری وعبد الرحمن بن عوف وغیرهما أنه من عترته صلى الله علیه وسلم " .
* : عقد الدرر : ص 18 ب 1 - أوله ، عن أبی نعیم فی صفة المهدی .
وفی : ص 34 ب 3 - کما فی روایة بیان الشافعی الثانیة ، وقال " أخرجه الحافظ أبو نعیم فی مناقب المهدی ، وأخرجه الحافظ أبو القاسم الطبرانی فی معجمه " .
وفی : ص 239 ب 11 - أوله ، کما فی روایته الثانیة ، وقال " أخرجه الحافظ أبو نعیم الأصبهانی فی مناقب المهدی ، ورواه الحافظ أبو القاسم الطبرانی فی معجمه " .
* : میزان الاعتدال : ج 3 ص 449 - أوله ، وقال " قال أبو نعیم : حدثنا سلیمان بن أحمد ، حدثنا محمد بن إبراهیم بن کثیر ، حدثنا رواد ، حدثنا سفیان ، عن منصور ، عن ربعی ، عن حذیفة قال : قال رسول الله صلى الله علیه وسلم : - إلى قوله " کالکوکب الدری " .
* : لسان المیزان : ج 5 ص 23 - أوله ، کما فی میزان الاعتدال .
* : الفصول المهمة : ص 294 - عن الفردوس .
* : جواهر العقدین : على ما فی ینابیع المودة .
* : الجامع الصغیر : ج 2 ص 672 ح 9245 - أوله ، عن الرویانی ، عن حذیفة : - وقال " حدیث صحیح " .
* : عرف السیوطی ، الحاوی : ج 2 ص 66 - أوله ، وقال " وأخرج الرویانی فی مسنده ، وأبو نعیم عن حذیفة : - وفیه " . . المهدی رجل من ولدی لونه لون عربی وجسمه جسم إسرائیلی ، على خده الأیمن خال کأنه کوکب دری ، یملأ الأرض عدلا کما ملئت جورا ، یرضى فی خلافته أهل الأرض وأهل السماء والطیر فی الجو " . وفیها : أوله ، وقال " وأخرج الرویانی فی مسنده ، وأبو نعیم عن حذیفة " .
* : الفتاوى الحدیثیة : ص 28 - أوله ، وقال " وأخرج الرویانی فی مسنده ، وأبو نعیم " . وفیها : کما فی روایة عرف السیوطی الثانیة ، عن الرویانی وأبی نعیم أیضا .
* : صواعق ابن حجر : ص 164 ب 11 ف 1 - کما فی روایة بیان الشافعی الثانیة بتفاوت یسیر وتقدیم وتأخیر ، وقال " وأخرج الرویانی ، والطبرانی وغیرهما " .
* : القول المختصر : ص 9 ب 1 ح 47 - کما فی عرف السیوطی بتفاوت یسیر ، مرسلا .
* : برهان المتقی : ص 93 ب 2 ح 16 - عن روایة عرف السیوطی الثانیة .
* : کنز العمال : ج 14 ص 264 ح 38666 - أوله ، عن الرویانی .
* : مرقاة المفاتیح : ص 179 - أوله ، عن الرویانی .
* : فرائد فوائد الفکر : ص 4 ب 2 - کما فی العلل المتناهیة ، عن حذیفة : - وقال " أخرجه أبو نعیم فی مناقب المهدی ، والطبرانی فی معجمه " .
* : لوائح السفارینی : ج 2 ص 4 - وقال " أخرجه أبو نعیم فی مناقب المهدی ، والطبرانی فی معجمه " .
* : إسعاف الراغبین : ص 146 - أوله ، کما فی الصواعق ، وقال " وأخرج الرویانی والطبرانی وغیرهما " .
* : نور الابصار : ص 187 - کما فی بیان الشافعی ، ما عدا آخره ، بتفاوت یسیر ، وقال " و أخرج الرویانی ، والطبرانی ، وغیرهما " .
وفی : ص 188 - عن الفردوس .
* : جواهر العقدین : على ما فی ینابیع المودة .
* : ینابیع المودة : ص 188 ب 56 - عن الجامع الصغیر .
وفی : ص 433 ب 73 - عن جواهر العقدین .
* : فیض القدیر : ج 6 ص 279 ح : 9245 - عن الجامع الصغیر .
* : العمدة : ص 439 ح 922 - عن الفردوس .
* : الطرائف : ج 1 ص 178 ح 283 - عن الفردوس بتفاوت یسیر ، وفیه " . . واللون منه لون العربی . . یملأ الأرض قسطا وعدلا کما ملئت ظلما . . أهل السماوات والأرض " .
وفی : ص 276 - کما فی روایة عرف السیوطی الثانیة ، عن بیان الشافعی .
* : إثبات الهداة : ج 3 ص 593 ب 32 ف 2 ح 15 - أوله ، عن کشف الغمة .
وفیها : ح 16 - کما فی روایة عرف السیوطی الثانیة ، عن کشف الغمة .
وفی : ص 600 ب 32 ف 2 ح 68 - کما فی الفردوس ، عن کشف الغمة .
وفی : ص 605 ب 32 ف 4 ح 104 - کما فی الفرودس ، عن الطرائف .
وفی : ص 608 ب 32 ف 8 ح 118 - عن تحفة الأبرار ، وفیه " . . المهدی من ولدی " .
وفی : ص 617 ب 32 ف 17 ح 172 - عن الأنوار البدریة وفیه " . . المهدی من ولدی " .
وفیها : ح 173 - أوله ، عن الأنوار البدریة .
* : غایة المرام : ص 698 ب 141 ح 58 - کما فی الفردوس بتفاوت یسیر ، عن مصابیح البغوی ، وفیه " . . أهل السماوات " .
وفی : ص 699 ب 141 ح 80 - کما فی روایة عرف السیوطی بتفاوت یسیر ، عن أربعین أبی نعیم ، وفیه " . . على خده الأیمن . . والطیر فی جو السماء " .
وفی : ص 702 ب 141 ح 132 - کما فی الفردوس بتفاوت یسیر ، عن بیان الشافعی ظاهرا ، ولیس فیه " رجل من ولدی " وفیه " . . والجسم منه إسرائیلی . . وقسطا " .
وفی : ص 703 ب 141 ح 146 - عن بیان الشافعی .
* : حلیة الأبرار : ج 2 ص 582 - 583 - ب 20 - عن دلائل الإمامة ، وفیه " . . محمد بن إبراهیم الصوری " .
وفی : ص 697 ب 54 ح 21 - کما فی الفردوس بتفاوت یسیر ، عن مصابیح البغوی .
وفی : ص 701 ب 54 ح 43 - أوله ، عن أربعین أبی نعیم .
وفی : ص 702 ب 54 ح 44 - کما فی روایة عرف السیوطی الثانیة ، عن أربعین أبی نعیم ،
وفیه " . . یملأ الأرض قسطا وعدلا . . على خده الأیمن " .
وفی : ص 712 ب 54 ح 96 - عن الفردوس بتفاوت یسیر ، ولیس فیه " رجل من ولدی " .
وفی : ص 717 ب 54 ح 110 - عن بیان الشافعی ظاهرا .
* : البحار : ج 51 ص 80 ب 1 ح 8 - أوله ، عن کشف الغمة .
وفیها : ج 9 - کما فی عرف السیوطی ، عن کشف الغمة .
وفی : ص 91 ب 1 - عن روایة کشف الغمة الثالثة .
وفی : ص 95 - عن روایة کشف الغمة الثانیة .
* : المهدی الموعود : ج 1 ص 15 ح 3 - عن إسعاف الراغبین .
* : منتخب الأثر : ص 185 ف 2 ب 4 ح 1 - عن صواعق ابن حجر . وقد ذکر لهذا الحدیث فی ملحقات " إحقاق الحق " ج 13 ص 161 ، المصادر الأخرى
التالیة :
* : تاریخ الاسلام للشیخ عثمان عثمانی : ج 1 ص 156 طبع مصر .
* : جالیة الکدر : ص 208 - طبع مصر .
* : العرائس الواضحة ، الأبیاری : ص 280 .
* : الفتح الکبیر : ج 3 ص 259 - طبع مصر .
* : الأربعون لأبی العلاء الهمدانی : على ما فی مناقب الکاشی : ص 300 مخطوط
کشته شدن شیطان بدست امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف)
امام صادق (علیه السلام ) فرمود: وقتى که حضرت قائم (علیه السلام ) ظهور کند (از مکه ) به کوفه مى آید و در مسجد کوفه (که یاران سلحشور اطرافش را گرفته اند) شیطان به حضور آنحضرت مى رسد و زانوى (عجز) به زمین مى زند و مى گوید:
یا ویله من هذا الیوم :«اى واى از این روز ».
آنگاه امام زمان (علیه السلام ) موى پیشانى شیطان را گرفته و گردنش را مى زند و او را به هلاکت مى رساند، و این روز، همان روز«وقت معلوم « است (که در آیه 37 و 38 سوره حجر آمده : خداوند تا روز «وقت معلوم» به شیطان مهلت مى دهد).
×××××××
پاورقی:1-اثباة الهداة ج 7 ص 101
تشرف حسن بن وجناء در غیبت صغری
ابومحمد حسن بن وجناء مى گوید: سـالـى کـه پنجاه و چهارمین حج خود را بجا مى آوردم , در زیر میزاب (ناودان خانه کعبه ), بعد از نماز عشاء, در سجده بودم و دعا و تضرع مى نمودم .
ناگاه شخصى مراحرکت داد و گفت : یا حسن بن وجناء, برخیز.
سـر بـرداشتم .
دیدم زنى زرد و لاغر, به سن چهل سال یا بیشتر بود.
زن براه افتاد و من پشت سر او بدون آن که سؤالى کنم , روانه شدم .
تا آن که به خانه حضرت خدیجه (س ) رسیدیم .
خـانـه , اتـاقـى داشـت که در آن وسط دیوار بود و نردبانى گذاشته بودند که به طرف دراتاق بالا مى رفت .
آن زن بالا رفت و صدایى آمد که یا حسن بالا بیا.
من هم رفتم و کناردر ایستادم .
در این موقع حضرت صاحب الزمان (ع ) فرمودند: یا حسن بر من نترسیدى ؟ (کنایه از این که چقدر به فکر من بودى ؟) به خدا قسم در هیچ سالى به حج مشرف نشدى ,مگر آن که من با تو (و همیشه به یاد تو) بودم .
تا این مطلب را شنیدم , از شدت اضطراب بیهوش شدم و روى زمین افتادم .
بعد ازدقایقى به خود آمدم و برخاستم .
فـرمـودنـد: یا حسن در مدینه ملازم خانه جعفر بن محمد (ع ) باش و در خصوص آذوقه و پوشاک نمى خواهد به فکر باشى , بلکه مشغول طاعت و عبادت شو.
بعد از آن دفترى که در آن دعاى فرج و صلوات بر خودشان بود, عطا کردند وفرمودند: این دعا را بـخـوان و همان طور بر من صلوات فرست و آن را به غیر ازشیعیان و دوستانم نده , زیرا که توفیق در دست خدا است .
حسن بن وجناء مى گوید عرض کردم : مولاى من , آیا بعد از این شما را زیارت نخواهم کرد.
فـرمـودنـد: یـا حـسن , هر وقت خدا بخواهد, مى بینى و در این هنگام مرا مرخص کردندو من هم مراجعت نمودم .
پس از آن همیشه ملازم خانه امام جعفر صادق (ع ) بودم و از آن جا بیرون نمى رفتم ,مگر براى وضو یـا خـواب یا افطار.
وقتى هم براى افطار وارد خانه مى شدم , مى دیدم کاسه اى گذاشته شده و هر غـذایـى که در روز به آن میل پیدا کرده بودم , با یک نان برایم قرار داده شده بود.
از آن غذا به قدر کفایت مى خوردم .
لباس زمستانى و تابستانى هم در وقت خود مى رسید.
از طـرفـى مردم براى من آب مى آوردند و من آب را در میان خانه مى پاشیدم .
غذا هم مى آوردند, ولـى چـون احـتـیـاجـى نـداشـتـم , آن را به خاطر این که کسى بر حالم اطلاع پیدانکند, تصدق مى نمودم.
حدیث روز
هفت سرور وسید اهل بهشت
متن حدیث
امام کاظم(ع) و نوید از حضرت مهدی (عج)
شرایط حاکم بر زمان حضرت کاظم علیه السلام با شرایط سیاسی و اجتماعی عصر پدر گرانقدرش بسیار متفاوت بود؛ چرا که آن حضرت بخشی مهمی از زندگی پر برکت خویش را در زندان استبداد و ارتجاع و به دور از مردم سپری کرد. و در حالی که رابطه او را با جامعه خویش قطع کرده بودند و او در قعر زندانها و زیرزمینهای تاریک محبوس بود، در همانجا به عبادت خدا و راز و نیاز با محبوب و معشوق خویش،روزگار می گذرانید.
یکی، دوبار آن حضرت را از زندان آزاد کردند اما همواره تحت مراقبت شدید امنیتی قرار داشت تا باز هم به زندان بیداد بازگردانده شده و سرانجام بوسیله ی سم غدر و خیانت به شهادت نائل آمد.
با این بیان، روشن است که امکانات و آزادی آن حضرت، تا چه اندازه محدود بود و او تا کجا در فشار و تنگنا قرار داشت و طبیعی است که با این شرایط وحشتناک نمی تواند در مورد حضرت مهدی علیه السلام -که رژیم عباسی از نام بلند او در هراس بود- بیان مشروح و روایات گوناگونی داشته باشد.
اما آن حضرت با همه محدودیتها، فشارها و فقدان فرصت و امکانات باز هم از حضرت مهدی علیه السلام نوید داد و فرهنگهای حدیثی و روایی از سخنان امام کاظم علیه السلام پیرامون محبوب دلها تهی نیست که ما برای نمونه، برخی از آنها را ترسیم می کنیم:
1- «محمد بن زیاد» آورده است که: از سالارم حضرت کاظم علیه السلام در مورد این آیه شریفه پرسیدم که می فرماید:
«... و أسبغ علیکم نعمة ظاهرة و باطنة...» [1] .
یعنی:... و نعمتهای خویش را چه آشکار و چه پنهانی، به تمامی بر شما ارزانی داشته است....
امام کاظم علیه السلام فرمودند:
«النعمة الظاهرة: الامام الظاهر و الباطنة الامام الغایب.»
فقلت: «و یکون فی الأئمة من یغیب؟»
قال علیه السلام: «نعم! یغیب عن أبصار الناس شخصه و لا یغیب عن قلوب المؤمنین ذکره و هو الثانی عشر منا.
یسهل الله له کل عسیر و یذلل له کل صعب و یظهر له کنوز الأرض و یقرب له کل بعید و یبیر -أی یهلک- به کل جبار عنید و یهلک علی یده کل شیطان مرید.
ذلک ابن سیدة الاماء الذی تخفی علی الناس ولادته و لا یحل لهم تسمیته حتی یظهره الله عزوجل، فیملأ الأرض قسطا و عدلا کما ملئت جورا و ظلما.» [2] .
یعنی: «محمد! نعمت ظاهری: امام راستین است که آشکار است و نعمت باطنی و نهانی امام غائب.»
گفتم: «سرورم! آیا از امامان دوازده گانه اهل بیت: کسی هم غائب می گردد؟» فرمود: «آری! یکی از آنها وجود گرانمایه اش از برابر دیدگان مردم نهان می شود، اما یاد و نام مقدسش از قلبهای مردم باایمان غائب نمی گردد. او دوازدهمین امام ما می باشد.
خداوند هر کار مشکلی را برای او آسان و هر امر پیچیده و سختی را برای او رام می سازد.
گنجهای زمین را برای او آشکار و هر دوری را برایش نزدیک می کند. هر خودکامه ی کینه توزی را بوسیله آن حضرت نابود و هر شیطان سرکشی را بدست او به خاک هلاکت می افکند.
او فرزند سالار کنیزان عصر خویش است. ولادت او بر مردم مخفی می ماند و بردن نام گرامیش بطور علنی، ناپسند است تا خداوند او را فرمان ظهور دهد و قیام دهد و آنگاه است که زمین و زمان را از عدل و داد پر می سازد، همانگونه که به هنگامه ظهورش از ستم و بیداد لبریز است.
2- «یونس بن عبدالرحمن» آورده است که بر امام هفتم علیه السلام وارد شدم و گفتم: «یابن رسول الله! أنت القائم بالحق؟»
فقال علیه السلام «أنا القائم بالحق و لکن القائم الذی یطهر الأرض من أعداء الله ویملأها عدلا کما ملئت جورا هو الخامس من ولدی، له غیبة یطول أمدها خوفا علی نفسه، یرتد فیها أقوام و یثبت فیها آخرون....
طوبی لیشعتنا المتمسکین بحبلنا -و فی نسخة: بحبنا - فی غیبة قائمنا، الثابتین علی موالاتنا و البراءة من أعدائنا. أولئک منا و نحن منهم، قد رضوا بنا أئمة و رضینا بهم شیعة و طوبی لهم، هم - و الله - معنا فی درجتنا یوم القیامة.» [3] .
یعنی: «سرورم! آیا شما قائم به حق هستید؟
فرمود: «آری! من قائم به حق هستم اما آن قائمی که زمین را از دشمنان خدا پاک می سازد و آن را همانگونه که به هنگامه ظهورش از ستم و بیداد لبریز است از عدل و داد سرشار و مالامال می سازد، او پنجمین امام از نسل من است.
او به فرمان خدا و برای حفظ جان خویش، غیبتی طولانی خواهد داشت به گونه ای که گروه هایی راه ارتداد در پیش می گیرند و گروهی در دین خدا و اعتقاد به امامت ثابت قدم می مانند.»
آنگاه فرمود: «خوشا به حال شیعیان ما! آنانکه در عصر غیبت قائم ما به ریسمان ولایت و محبت اهل بیت چنگ زده و بر دوستی ما پایداری نموده و به بیزاری از دشمنان ما استوارند.
آنان از ما هستند و ما از آنان، آنان به امامت ما خشنودند و ما به پیروی آنان از اهل بیت پیامبر خویش.
راستی که خوشا به حال آنان! بخدای سوگند که آنان در روز رستاخیز با ما و در درجه ما خواهند بود.»
[1] سوره لقمان، آیه 20.
[2] بحارالانوار، ج 51، ص 150.
[3] بحارالانوار، ج 51، ص 151.
حدیث روز
حضرت مهدی (ع) از اولین افراد بهشت
متن حدیث
( الامام أمیر المؤمنین علیه السلام ) " إنی أرید أن أذکر حدیثا فقال عمار بن یاسر فذکره قال : إنی أرید أن أذکر حدیثا قال أبو أیوب الأنصاری : فما یمنعک یا أمیر المؤمنین أن تذکره ؟ فقال : ما قلت هذا إلا وأنا أرید أن أذکره ، ثم قال : إذا جمع الله الأولین والآخرین کان أفضلهم سبعة ، منا بنی عبد المطلب ، الأنبیاء أکرم الخلق على الله ، ونبینا أکرم الأنبیاء ثم الأوصیاء أفضل الأمم بعد الأنبیاء ووصیه أفضل الأوصیاء ثم الشهداء أفضل الأمم بعد الأنبیاء والأوصیاء وحمزة سید الشهداء وجعفر ذو الجناحین یطیر مع الملائکة لم ینحله شهید قط قبله وإنما ذلک شئ أکرم الله به وجه محمد صلى الله علیه وآله ثم قال : أولئک الذین أنعم الله علیهم من النبیین والصدیقین والشهداء والصالحین وحسن أولئک رفیقا ، ذلک الفضل من الله وکفى بالله علیما ، والسبطان حسن وحسین والمهدی ، علیهم السلام جعله الله ممن یشاء من أهل البیت "
* ترجمه *
* اصبغ بن نباته از على بن أبی طالب ( ع ) روایت کرده وگفت : حضرت به من فرمود : مى خواهم حدیثى را نقل کنم ، عمار یاسر گفت : آنرا ذکر فرمود ، واظهار داشت : مى خواهم حدیثى نقل کنم ، ابو ایوب انصارى عرض کرد ، چرا آنرا بیان نمى فرمایید حضرت فرمود : این را نگفتم الا اینکه قصد دارم آنرا بیان کنم وسپس فرمود : آنگاه که خداوند اولین وآخرین را گرد آورد ، برترین آنان هفت تن از ، بنى عبد المطلب هستند ، پیامبران گرامى ترین آفریده ها نسبت به خداوند هستند ، وپیامبر ما ( ص ) برترین پیامبرانست سپس اوصیاء برترین امتهاست بعد ازپیامبران ، ووصى او ، برترین اوصیاست ، وسپس شهداء پس از انبیاء و اوصیاء ، برتر از همه اند وحمزه سید الشهداء وجعفر طیار که با فرشتگان پرواز مىکند وهرگز شهیدى قبل از او به این موهبت دست نیافته است واین چیزى است که خداوند نسبت به محمد صلى لله علیه وآله ارزانى داشته است وسپس فرمود : " اولئک الذین انعم الله علیهم من النبیین والصدیقین والشهداء والصالحین وحسن اولئک رفیقا " ذلک الفضل من الله وکفى بالله علیما " ودو نوه دخترى پیامبر ( ص ) ، امام حسن وامام حسین ومهدى علیهم السلام ، وخداوند او را از هر کس از اهل بیت که بخواهد قرار مى دهد .
منبع حدیث
المصادر :* : تفسیر فرات : ص 35 - ( فرات ) قال : حدثنی الحسن بن علی بن بزیع ، معنعنا ، عن الأصبغ بن نباتة ، قال : قال لی علی بن أبی طالب علیه السلام :
وفی : ص 30 - عن عبید بن کثیر ، معنعنا عن الأصبغ بن نباتة عن أمیر المؤمنین علیه السلام فی حدیث طویل جاء فیه " . . وإن أفضل الشهداء حمزة بن عبد المطلب وجعفر بن أبی طالب ذو الجناحین مع الملائکة لم یحل بحلیته أحد من الآدمیین فی الجنة شئ شرفه الله به والسبطان الحسن والحسین علیهما السلام سیدا شباب أهل الجنة ، ومن ولدت أیاهما ( کذا ) والمهدی یجعل الله من أحب منا أهل البیت ، ثم قال أبشروا ثلاثا من یطع الله والرسول فأولئک مع اللذین أنعم الله علیهم من النبیین والصدیقین والشهداء والصالحین وحسن أولئک رفیقا ذلک الفضل من الله وکان الله علیما حکیما "
* : الکافی : ج 1 ص 450 ح 34 - محمد بن یحیى ، عن أحمد بن محمد ، عن ابن فضال ، عن الحسین بن علوان الکلبی ، عن علی بن الحزور الغنوی ، عن أصبغ بن نباتة الحنظلی ، قال : رأیت أمیر المؤمنین علیه السلام یوم افتتح البصرة ، ورکب بغلة رسول الله صلى الله علیه وآله [ ثم ] قال : یا أیها الناس ألا أخبرکم بخیر الخلق یوم یجمعهم الله ، ثم ذکر بمعناه .
* : البحار : ج 24 ص 32 ب 26 ح 6 - عن روایة تفسیر فرات الأولى ، وفی سنده " الحسن بن علی بدل الحسین بن علی " .
وفی : ج 32 ص 273 ب 5 ح 212 - عن روایة تفسیر فرات الثانیة .
* : نور الثقلین : ج 1 ص 513 ح 383 - عن الکافی
داستان دوستان
مقدس اردبیلى رحمه الله
عنایات امام مهدى علیه السلام به ملاّاحمد مقدس اردبیلى رحمه الله [متوفاى 993 ه. ق ]
از دیگر علمایى که داراى مقامات والاى معنوى و روحى بوده و داراى ارتباط روحى و ملاقات حضورى با امام عصرارواحنافداه بوده است و سوالات خویش را بدون هیچ مانعى با آن نور مقدس علیه السلام در میان گذارده و جواب دریافت مى نموده است ؛ آیت الله ملاّاحمد مقدس اردبیلى قدس سره است ؛ شخصى که در عصر غیبت کبرى تشرفات بسیارى به محضر آن حضرت داشته است و خود مستقیماً از آن امام علیه السلام بهره مند مى شده است؛ از میان تشرفات بسیار ایشان، تشرف زیر است که خود نشانه مقام والا و عظمت روحى و روحانى آن عالم بزرگوار است:
سید میرعلاّم تفرشى که از شاگردان فاضل مقدس اردبیلى است، مى گوید:
شبى در صحن مقدس امیرالمؤمنین علیه السلام راه مى رفتم؛ پاسى از شب گذشته بود ؛ ناگاه شخصى را دیدم که به سمت حرم مطهر مى آید. من نیز به سمت او رفتم ؛ وقتى نزدیک شدم، دیدم استاد ما ملاّاحمد اردبیلى است. خود را از او مخفى کردم تا آنکه نزدیک در حرم رسید و با اینکه در بسته بود، باز شد و مقدس اردبیلى داخل حرم گردید. دیدم مثل اینکه با کسى صحبت مى کند. بعد از آن بیرون آمد و در حرم بسته شد. به دنبال او به راه افتادم ؛ به طورى که مرا نمى دید تا آنکه از نجف اشرف بیرون آمد و به سمت کوفه رفت. وارد مسجد جامع کوفه شد و در محرابى که حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام شربت شهادت نوشیده اند، قرار گرفت؛ دیدم راجع به مسئله اى با شخصى صحبت مى کند و زمان زیادى هم طول کشید. بعد از مدتى از مسجد بیرون آمد و به سمت نجف اشرف روانه شد. من نیز من به دنبالش مى رفتم تا نزدیک مسجد حنانه(1) رسیدم. در آنجا سرفه ام گرفت ؛ به طورى که نتوانستم خودم را نگه دارم. همین که صداى سرفه مرا شنید، متوجه من شد و فرمود: آیا تو میرعلاّم هستى؟ عرض کردم: بلى. فرمود: اینجا چه کار مى کنى؟ گفتم: از وقتى که داخل حرم مطهر شده اید تا الان با شما بودم ؛ شما را به حق صاحب این قبر (امیرالمؤمنین علیه السلام) قسم مى دهم اتفاقى را که امشب پیش آمد، براى من بگویید. فرمود: مى گویم، به شرط آنکه تا زنده ام آن را به کسى نگویى. من هم قبول کردم و با ایشان عهد و میثاق بستم ؛ وقتى مطمئن شد، فرمود: بعضى از مسائل بر من مشکل شد و در آنها متحیر ماندم و در فکر بودم که ناگاه به دلم افتاد به خدمت امیرالمؤمنین علیه السلام بروم و آنها را از حضرتش بپرسم ؛ وقتى که به حرم مطهر آن حضرت رسیدم، همان طورى که مشاهده کردى، در بر روى من گشوده و داخل شدم ؛ در آنجا به درگاه الهى تضرع نمودم تا آن حضرت جواب سوالاتم را بدهند؛ در آن حال صدایى از قبر شنیدم که فرمود: به مسجد کوفه برو و مسائلت را از قائم بپرس ؛ زیرا او امام زمان تو است. به نزد محراب مسجد کوفه آمده و آنها را از حضرت حجت علیه السلام سوال نمودم ؛ ایشان جواب عنایت کردند و الان هم بر مى گردم.(2)
با بررسى حالات علماى گذشته، خواهیم دید که علماى ربانى که مرتبط با امام عصرشان بوده و مورد عنایات آن جناب بوده اند بسیارند، از آن جمله مى توان به علمایى همچون: شیخ انصارى، حاج ملاّ آقاجان زنجانى، آیت الله شیخ محمد کوهستانى، آیت الله بافقى، آیت الله بهاءالدینى و... قدس سرهم اشاره نمود که با بررسى زندگى سراسر معنویت آنها مى توان عنایات خاص امام عصرارواحنافداه را در زندگى آنها مشاهده نمود.
....................................
1) مسجدى است که دیوارش خم شده است و علت آن این است که وقتى جنازه امیرالمؤمنین علیه السلام را براى دفن در نجف اشرف، از آنجا عبور مى دادند، دیوار این مسجد، روى ارادت به آن حضرت خم شد.
2) برکات حضرت ولى عصر(ع)، صص 37 و 38، به نقل از کتاب العبقرى الحسان، ج 2، ص 64.
یگانه فاتح
فروغ بخش شب انتظار، آمدنی ست
نگار، آمدنی غمگسار، آمدنی ست
به خاک کوچه دیدار آب می پاشند
بخوان ترانه شادی که یار آمدنی ست
ببین چگونه قناری ز شوق می لرزد!
مترس از شب یلدا! بهار آمدنی ست
صدای شیهه رخش ظهور می آید
خبر دهید به یاران: سوار آمدنی ست
بس است هر چه پلنگان به ماه خیره شدند
یگانه فاتح این کوهسار، آمدنی ست
×××××
مرتضی امیری
داستان دوستان
تشرف حاج علی بغدادی
حاج على بغدادى ایده اللّه تعالى مى گوید: هـشتاد تومان سهم امام (ع ) به ذمه ام آمد.
به نجف اشرف رفتم و بیست تومان آن را به جناب شیخ مـرتـضى انصارى اعلى اللّه مقامه و بیست تومان به جناب شیخ محمد حسین مجتهد کاظمینى و بیست تومان به جناب شیخ محمد حسن شروقى دادم و بیست تومان هم به ذمه ام باقى ماند و قصد داشتم در مراجعت , آنها را به جناب شیخ محمدحسن کاظمینى آل یاسین , پرداخت کنم .
وقتى به بـغـداد بـرگـشـتم , دوست داشتم دراداى آنچه به ذمه ام باقى بود, عجله کنم .
روز پنج شنبه به زیارت کاظمین (ع ) مشرف شدم .
پس از زیارت , خدمت جناب شیخ سلمه اللّه رسیدم و مقدارى از آن بـیـسـت تومان را دادم و وعده کردم که باقى را بعد از فروش بعضى از اجناس به تدریج , طبق حواله ایشان پرداخت کنم و عصر آن روز تصمیم به مراجعت گرفتم .
جناب شیخ از من خواست که بمانم .
عـرض کـردم : بـاید مزد کارگرهاى کارگاه شعربافى ام را بدهم (کارگاه بافندگى مو که سابقا مـرسـوم بود و مصارفى داشت ) چون برنامه من این بود که مزد هفته را شب جمعه مى دادم , لذا از کـاظـمین به طرف بغداد برگشتم .
وقتى تقریبا ثلث راه را طى کردم , سید جلیلى را دیدم که از طـرف بغداد رو به من مى آید همین که نزدیک شدم ,سلام کرد و دستهاى خود را براى مصافحه و مـعـانـقـه بـاز نـمـود و فرمود: اهلا و سهلا ومرا در بغل گرفت .
معانقه کردیم و هر دو یکدیگر را بـوسـیـدیـم .
ایـشان عمامه سبزروشنى به سر داشت و بر رخسار مبارکش خال سیاه بزرگى بود.
ایستاد و فرمود:حاجى على , خیر است به کجا مى روى ؟ گفتم : کاظمین (ع ) را زیارت کردم و به بغداد بر مى گردم .
فرمود: امشب شب جمعه است برگرد.
گفتم : سیدى نمى توانم .
فـرمـود: چـرا مـى توانى , برگرد تا براى تو شهادت دهم که از موالیان جدم امیرالمؤمنین (ع ) و از دوسـتـان مـایـى و شـیخ نیز شهادت دهد, زیرا خداى تعالى امر فرموده که دوشاهد بگیرید.
[این مـطـلـب اشـاره بـه چـیزى بود که در ذهن داشتم , یعنى مى خواستم ازجناب شیخ خواهش کنم نوشته اى به من دهد مبنى بر این که من از موالیان اهل بیتم وآن را در کفن خود بگذارم ] گفتم : تو از کجا این موضوع را مى دانى و چطور شهادت مى دهى ؟ فرمود: کسى که حقش را به او مى رسانند, چطور آن رساننده را نشناسد؟ گفتم : چه حقى ؟ فرمود: آن چیزى که به وکیل من رساندى .
گفتم : وکیل شما کیست ؟ فرمود: شیخ محمد حسن .
گفتم : ایشان وکیل شما است ؟ فرمود: بله , وکیل من است .
حاج على بغدادى مى گوید: به ذهنم خطور کرد از کجا این سید جلیل مرا به اسم خواند, با آن که من او را نمى شناسم بعد با خود گفتم شاید او مرا مى شناسد و من ایشان را فراموش کرده ام .
باز با خود گفتم لابد این سید سهم سادات مى خواهد, امامن دوست دارم از سهم امام (ع ) مبلغى به او بـدهـم لـذا گـفـتم : مولاى من , نزد من از حق شما (سهم سادات ) چیزى مانده بود درباره آن به جناب شیخ محمد حسن رجوع کردم , به خاطر آن که حقتان را به اذن او ادا کرده باشم .
ایـشـان در چـهـره من تبسمى کرد و فرمود: آرى , بخشى از حق ما را به وکلایمان درنجف اشرف رساندى .
گفتم : آیا آنچه ادا کردم , قبول شده است ؟ فرمود: آرى .
در خـاطـرم گـذشـت که این سید منظورش آن است که علماى اعلام در گرفتن حقوق سادات وکیلند و مرا غفلت گرفته بود.
آنـگـاه فرمود: برگرد و جدم را زیارت کن .
من هم برگشتم در حالى که دست راست اودر دست چپ من بود.
همین که براه افتادیم , دیدم در طرف راست ما نهر آب سفید و صافى جارى است ودرختان لیمو و نارنج و انار و انگور و غیره , با آن که فصل آنها نبود, بالاى سر ما سایه انداخته اند.
عـرض کردم : این نهر و درختها چیست ؟ فرمود: هر کس از موالیان , که ما و جدمان رازیارت کند, اینها با او است .
گفتم : مى خواهم سؤالى کنم .
فرمودند: بپرس .
گـفتم : مرحوم شیخ عبدالرزاق , مردى مدرس بود.
روزى نزد او رفتم شنیدم که مى گفت : کسى که در طول عمر خود روزها روزه باشد و شبها را به عبادت به سر برد وچهل حج و چهل عمره بجا آورد و مـیان صفا و مروه بمیرد, اما از موالیان و دوستان امیرالمؤمنین (ع ) نباشد, براى او فایده اى ندارد.
نظرتان چیست ؟ فرمود: آرى واللّه ,دست او خالى است .
سپس از حال یکى از خویشان خود پرسیدم که آیا او از موالیان امیرالمؤمنین (ع )است .
فرمود: آرى او و هر که متعلق به تو است , موالى امیرالمؤمنین (ع ) است .
عرض کردم : سیدنا, مساله اى دارم .
فرمود: بپرس .
گفتم : روضه خوانهاى امام حسین (ع ) مى خوانند که سلیمان اع مش نزد شخصى آمد و از زیارت حـضـرت سـیـدالـشـهداء (ع ) پرسید.
آن شخص گفت : بدعت است .
شب , آن شخص در عالم رؤیا هودجى را میان زمین و آسمان دید سؤال کرد در آن هودج کیست ؟ گفتند: فاطمه زهرا و خدیجه کبرى (ع ).
گـفـت : بـه کـجـا مى روند؟ گفتند: براى زیارت امام حسین (ع ) در امشب که شب جمعه است , مـى رونـد.
هـمـچـنـین دید رقعه هایى از هودج مى ریزد و در آنها نوشته است امان من النار لزوار الـحسین فى لیلة الجمعه امان من النار یوم القیامة (این برگ امانى است در روز قیامت , براى زوار امام حسین (ع ) در شبهاى جمعه ) حال آیا این حدیث صحیح است ؟ فرمودند: آرى , راست و درست است .
گـفـتم : سیدنا صحیح است که مى گویند هر کس امام حسین (ع ) را در شب جمعه زیارت کند, ایـن زیـارت بـرگ امـان از آتـش اسـت ؟ فرمود: آرى واللّه و اشک از چشمان مبارکش جارى شد و گریست .
گفتم : سیدنا, مسالة .
فرمود: بپرس .
عـرض کردم : سال 1269, حضرت رضا (ع ) را زیارت کردیم .
در درود (از بخشهاى خراسان ) یکى از عربهاى شروقیه را که از بادیه نشینان طرف شرق نجف اشرف هستند, ملاقات کرده و او را ضیافت نمودیم .
از او پرسیدیم شهر حضرت رضا(ع )چطور است ؟ گفت : بهشت است .
امروز پانزده روز است که من از مال مولاى خود,حضرت على بن موسى الرضا (ع ) خـورده ام , بـنـابـرایـن مگر منکر و نکیر مى توانند درقبر نزد من بیایند.
گوشت و خون من از غـذاى آن حضرت , در میهمانخانه روییده است .
آیا این صحیح است ؟ یعنى حضرت على بن موسى الرضا (ع ) مى آیند و او را ازآن گردنه خلاص مى کنند؟ فرمود: آرى واللّه , جدم ضامن است .
گفتم : سیدنا, مساله کوچکى است مى خواهم بپرسم .
فرمودند: بپرس .
گفتم : آیا زیارت حضرت رضا (ع ) از من قبول است ؟ فرمودند: ان شاءاللّه قبول است .
عرض کردم : سیدنا, مسالة .
فرمودند: بپرس .
عرض کردم : حاجى محمد حسین بزازباشى , پسر مرحوم حاج احمد, آیا زیارتش قبول است ؟ [ایشان با من در سفر مشهد رفیق و شریک در مخارج راه بود] فرمود: عبد صالح زیارتش قبول است .
گفتم : سیدنا, مسالة .
فرمود: بسم اللّه .
گفتم : فلانى که از اهل بغداد و همسفر ما بود, آیا زیارتش قبول است ؟ ایشان ساکت شدند.
گـفـتـم : سـیدنا, مسالة .
فرمودند: بسم اللّه .
عرض کردم : این سؤال مرا شنیدید یا نه ؟ آیازیارت او قبول است ؟ باز جوابى ندادند.
حاج على نقل کرد که ایشان چند نفر از ثروتمندان بغداد بودند که در این سفر پیوسته به لهو لعب مشغول بودند و آن شخص , یعنى حاج محمد حسین , مادر خود را کشته بود.
در ایـن جـا بـه مـوضـعى که جاده وسیعى داشت , رسیدیم .
دو طرف آن باغ و این مسیر,روبروى کاظمین (ع ) است .
قسمتى از این جاده که به باغها متصل است و در طرف راست قرار دارد, مربوط بـه بعضى از ایتام و سادات بود که حکومت به زور آن راگرفته و در جاده داخل کرده بود, لذا اهل تـقـوى و ورع کـه سـاکـن بـغـداد و کاظمین بودندهمیشه از راه رفتن در آن قطعه زمین کناره مى گرفتند, اما دیدم این سید بزرگوار در آن قطعه راه مى رود.
گفتم : مولاى من , این محل مال بعضى از ایتام سادات است وتصرف در آن جایز نیست .
فرمود: این موضع مال جدم امیرالمؤمنین (ع ) و ذریه او و اولاد ما است , لذا براى موالیان و دوستان ما تصرف در آن حلال است .
نـزدیک آن قطعه در طرف راست باغى است مال شخصى که او را حاجى میرزا هادى مى گفتند و از ثـروتـمندان معروف عجم و در بغداد ساکن بود گفتم : سیدنا راست است که مى گویند: زمین بـاغ حـاج مـیرزا هادى , مال موسى بن جعفر (ع ) است ؟ فرمود: چه کار دارى و از جواب خوددارى نمود.
در این هنگام به جوى آبى که از رود دجله براى مزارع و باغهاى آن حدود کشیده اند,رسیدیم .
این نـهـر از جـاده مـى گـذرد و از آن جا جاده دو راه به سمت شهر مى شود, یکى راه سلطانى است و دیگرى راه سادات .
آن جناب به راه سادات میل نمود.
گفتم : بیا از این راه (راه سلطانى ) برویم .
فرمود: نه , از همین راه خودمان مى رویم .
آمدیم و چند قدمى نرفته بودیم که خود را در صحن مقدس نزد کفشدارى دیدم درحالى که هیچ کوچه و بازارى مشاهده نشد.
از طرف باب المراد که سمت مشرق وطرف پایین پا است داخل ایوان شـدیم .
ایشان در رواق مطهر معطل نشد و اذن دخول نخواند و وارد شد و کنار در حرم ایستاد.
به من فرمود: زیارت بخوان .
عرض کردم :من سواد ندارم .
فرمود: من براى تو بخوانم ؟ عرض کردم : آرى .
فـرمـود: ءادخل یا اللّه السلام علیک یا رسول اللّه السلام علیک یا امیرالمؤمنین وهمچنین سلام بر هـمـه ائمـه نـمـود تـا بـه حـضرت عسکرى (ع ) رسید و فرمود:السلام علیک یا ابا محمد الحسن العسکرى .
آنگاه به من رو کرد و فرمود: آیا امام زمان خود را مى شناسى ؟ عرض کردم : چرا نشناسم .
فـرمـود: بـر امـام زمـانت سلام کن .
عرضه داشتم : السلام علیک یا حجة اللّه یا صاحب الزمان یا بن الحسن .
تبسم نمود و فرمود: و علیک السلام ورحمة اللّه و برکاته .
داخل حرم مطهر شدیم و ضریح مقدس را چسبیدیم و بوسیدیم بعد به من فرمود:زیارت بخوان .
دوباره گفتم : من سواد ندارم .
فرمود: برایت زیارت بخوانم ؟ عرض کردم : آرى .
فرمود: کدام زیارت را مى خوانى ؟ گفتم : هر زیارتى که افضل است مرا به آن زیارت دهید.
ایـشـان فرمود: زیارت امین اللّه افضل است و بعد به خواندن مشغول شد و فرمود:السلام علیکما یا امینى اللّه فى ارضه و حجتیه على عباده تا آخر.
در هـمـیـن وقت چراغهاى حرم را روشن کردند دیدم شمعها روشن است , ولى حرم مطهر به نور دیـگـرى مـانـنـد نور آفتاب روشن و منور است به طورى که شمعها مثل چراغى بودند که روز در آفتاب روشن کنند و مرا چنان غفلت گرفته بود که هیچ متوجه نمى شدم .
وقتى زیارت تمام شد از سمت پایین پا به پشت سر آمدند و در طرف شرقى ایستادندو فرمودند: آیا جـدم حـسـین (ع ) را زیارت مى کنى ؟ عرض کردم : آرى , زیارت مى کنم , شب جمعه است .
زیارت وارث را خواندند و در همین وقت مؤذنها از اذان مغرب فارغ شدند.
ایـشان به من فرمودند: به جماعت ملحق شو و نماز بخوان .
بعد هم به مسجد پشت سرحرم مطهر, کـه جـمـاعت در آن جا منعقد بود, تشریف آوردند و خود فرادى در طرف راست امام جماعت و به ردیف او ایستادند من وارد صف اول شدم و مکانى پیداکردم .
بـعـد از نماز آن سید بزرگوار را ندیدم .
از مسجد بیرون آمدم و در حرم جستجو کردم ,اما باز او را نـدیـدم .
قـصـد داشتم ایشان را ملاقات نموده , چند قرانى پول بدهم و شب نزد خود نگه دارم که مـیـهـمان من باشد.
ناگاه به خاطرم آمد که این سید که بود؟ و آیات معجزات گذشته را متوجه شدم , از جمله این که من دستور او را در مراجعت به کاظمین (ع ) اطاعت کردم با آن که در بغداد کار مهمى داشتم .
و ایـن کـه مرا به اسم صدا زد, با آن که او را تا به حال ندیده بودم .
و این که مى گفت :موالیان ما.
و ایـن کـه مـى فـرمود: من شهادت مى دهم .
و همچنین دیدن نهر جارى ودرختان میوه دار در غیر فـصل خود و غیر اینها.
[که تماما گذشت ] و این مسائل باعث شد من یقین کنم که ایشان حضرت بـقـیة اللّه ارواحنافداه است .
مخصوصا در قسمت اذن دخول و پرسیدن این که آیا امام زمان خود را مى شناسى .
یعنى وقتى که گفتم :مى شناسم , فرمودند: سلام کن , چون سلام کردم , تبسم کردند و جواب دادند.
لذا نزد کفشدارى آمدم و از حال آن حضرت سؤال کردم .
کفشدار گفت : ایشان بیرون رفت بعد پرسید این سید رفیق تو بود.
گفتم : بلى .
بـعـد از ایـن اتـفاق به خانه میهمان دار خود آمدم و شب را در آن جا به سر بردم .
صبح که شد, نزد جناب شیخ محمد حسن کاظمینى آل یاسین رفتم و هر آنچه را دیده بودم ,نقل کردم .
ایـشان دست خود را بر دهان گذاشت و مرا از اظهار این قصه و افشاى این سر نهى نمود و فرمود: خداوند تو را موفق کند.
بـه همین جهت من آن را مخفى مى داشتم و به احدى اظهار ننمودم تا آن که یک ماه ازاین قضیه گذشت .
روزى در حرم مطهر, سید جلیلى را دیدم که نزد من آمد و پرسید:چه دیده اى ؟ گفتم : چیزى ندیده ام .
باز سؤالش را تکرار کرد.
اما من به شدت انکارنمودم .
او هم ناگهان از نظرم ناپدید شد
